Zamknij oczy roz. 2 cz. 60

 ROZDZIAŁ DRUGI

cz.60

-Thomas?- na mojej twarzy maluje się wyraz zaskoczenia,a potem zastępuje go szczery uśmiech. Ściskam go mocno,a potem wpadam w objęcia Damiena.
-Brakowało mi Ciebie- mówi półszeptem.
-Mnie Ciebie też- odpowiadam i przytulam go mocniej. Damien bierze ode mnie walizkę i zmierzamy na parking.
-Musimy pogadać- rzuca Thomas. Wygląda na zdenerwowanego.
-Co się stało?- pytam zdezorientowana,a on posyła mi złośliwe spojrzenie.
-Wyobraź sobie,że ostatnio pierwszy raz od dłuższego czasu wyszliśmy z Jamesem na piwo. Był przybity,opił się i zaczął mówić o tobie,a potem dowiedziałem się,że spotykaliście się ze sobą. Amanda,znowu ta sama historia?! -podnosi głos ,wyraźnie poirytowany,a ja czuję się jak małe dziecko poganiane przez rodzica.
-Ja go kocham Thomas- mówię cicho,a on otwiera szerzej oczy ze zdziwienia,po czym wzdycha ciężko.
-W sumie on też nie wygląda tak,jakby traktował Cie obojętnie. Cholera,Amanda! Dlaczego mi nic nie powiedziałaś?- krzyczy,a ja speszona uciekam wzrokiem w dół.
-Przepraszam- mówię łagodnie,lecz on tylko kiwa karcąco głową i cicho klnie pod nosem. Wsiadamy do samochodu.
-No i jak moja mała dziewczynka sobie poradziła? -Damien zadaje mi pytanie,a ja uśmiecham się szeroko.
-Chyba dobrze,jutro mam mieć zdjęcia na e-mailu,więc zobaczysz- uśmiecha się zadowolony,słysząc moją odpowiedź. Thomas milczy. Odwracam się w kierunku tylnego siedzenia,by posłać mu przepraszające spojrzenie. Wygląda na to,że mnie zignorował.
-Gdzie Amy?- zadaje pytanie mojemu bratu.
-U was w mieszkaniu,przygotowuje dla nas kolację- odpowiada chłodno. Cholera! Jaki on jest uparty! Daj już spokój Thomas- błagam go w myślach.
-Jak miło- uśmiecham się ciepło na tą wiadomość. Uwielbiam żonę mojego braciszka. Jest łagodna i wyrozumiała,nie to co ten zagorzały złośnik-drwię z niego w podświadomości.
-Opowiadaj jak było- prosi Damien.
-Opowiem,wszystko opowiem,ale w domu. Teraz chcę się zdrzemnąć- ziewam cicho,po czym kładę głowę na oparciu fotela.

cdn.

Natalia