Pozorna wolność cz. 5

https://www.youtube.com/watch?v=weWTM7hcQeo

Kochani! Jeżeli są jeszcze osóbki chętne do wysłania mi swojego zdjęcia, które zamieszcze w notce, to proszę o wysyłanie na maila:

[email protected] :)

cz. 5

Pewnego dnia wydarzyło się coś co przywróciło mi nadzieję. Dało szanse na lepsze życie. Byłam w domu tylko z babcią, mama nigdy nie pozwalała zostać mi samej w domu. Jadłyśmy obiad, gdy nagle babcia spadła z krzesła, zemdlała. Strasznie się przestraszyłam i nie wiedziałam co robić. Telefon leżał na górnej półce, cudem udało mi się wstać i powoli podtrzymując się ściany sięgnęłam po telefon. Kosztowało mnie to dużo siła, ale udało się i w tym momencie nie wytrzymałam i upadłam, na szczęście z telefonem w ręce. Natychmiast zadzwoniłam po pogotowie i tak czekałam aż przyjadą.
Pogotowie przyjechało szybko, dowiedziałam się, że gdyby nie moja szybka reakcja to babcia mogłaby umrzeć. Bardzo się cieszyłam, że mogłam jej pomóc, a dzięki temu nabrałam motywacji do ćwiczeń. Mama umówiła mnie z najlepszym rehabilitantem, przychodził codziennie. Obiecał mi pomóc, ale nie był w stanie powiedzieć kiedy wrócę do pełnej sprawności. Za podpalenie ośrodka dostałam wyrok w zawieszeni, strasznie żałuje, że to zrobiłam ale niestety czasu nie da się cofnąć. Teraz wszystko się zmienia, będzie inaczej. Będę lepsza. Wróciłam do szkoły, zamierzam to liceum skończyć, znajomi są bardzo wyrozumiali i pomagają mi jak tylko mogą.
Może moje życie w końcu się ułoży, może wreszcie będę szczęśliwa. Chcę żyć normalnie. Spełniać marzenia i dążyć do celów. Wreszcie szczęśliwie się zakochać, być da kogoś najważniejszą. Mieć takiego kogoś z kim będę spędzać każdą wolną chwilę, komu mogę powierzyć mój sekrety i wypłakać w ramie. Są to moje nadzieje, które myślę, że spowodują uśmiech na mojej twarzy. Chcę się w końcu zmienić. Każdy popełnia błędy i każdemu należy się druga szansa. Wreszcie się dowiedziałam, która droga jest tą właściwą. I naprawię to co zepsułam. Limit nieszczęść na moim koncie mam nadzieję, że w końcu się skończył.
Ostatnio uśmiech nie schodzi z mojej twarzy. Każda błahostka sprawia, że się śmieje. Może to nie jest jeszcze to szczęście na które czekam, ale już jest o niebo lepiej. Z pomocą rehabilitanta stawiam pierwsze kroki. Czuję się dużo lepiej fizycznie jak i psychicznie. W szkole udało mi się zaliczyć całe pierwsze półrocze i zostałam dopuszczona do matury. Gdy tak się wszystko układa to człowiekowi aż chce się żyć. Staram się naprawić wszystko co zepsułam chodź nie jest łatwo, jest coraz lepiej.
Swój czas dzielę pomiędzy nauką, a ćwiczeniami. Chcę jak najlepiej zdać maturę. Nauczyciele pytają nas w szkole co planujemy dalej. Ja jestem w kropce, nie wiem co chcę robić. Wiem, że z wyrokiem będzie mi trudniej, ale dam radę. Muszę postawić sobie tylko cel, a potem dążyć do jego spełnienia. Chodzę już za pomocą kul, wiem, że będzie jeszcze lepiej. Teraz jest inaczej, jest troszkę prościej. Choć przeszłość jeszcze ciągnie się za mną, nie załamuję się. Czasu nie da się cofnąć, więc nauczę się żyć od nowa.

cdn.

Klaudia