Pozorna wolność cz. 4

https://www.youtube.com/watch?v=s6ITHkPcFbQ

cz. 4

Pewnie was to ciekawi ale nie, nie byliśmy razem. Była to tylko przyjaźń. Byliśmy dla siebie kimś do rozmowy, pocieszania, przytulenia. Z nikim innym dialogu nie potrafiliśmy prowadzić. Mieliśmy podobne charaktery i gusta. Słuchaliśmy razem muzyki, czytaliśmy książki, spacerowaliśmy i wygłupialiśmy się. Był on dla mnie jak brat, pokochałam go ale nie wiedziałam czy kiedyś będzie nas łączyć coś poza odwzajemnioną przyjaźnią. To co zrodziło się między nami dawało mi siły do życia i pomagało przetrwać w tym ośrodku. Ale nie wyszło też z tego nic dobrego, bo łączyły nas dwa wybuchowe i wredne charaktery, musieliśmy w końcu coś przeskrobać.
To było pewnej nocy. Siedzieliśmy u niego w pokoju. I szczerze rozmawialiśmy. Powiedział, że od dawna tego pragnie, że chce aby jego przyszłość była związana ze mną. Wtedy zapragnęliśmy stamtąd uciec, żyć na własną rękę i bez kontroli innych. Podpaliliśmy pokój i uciekliśmy przez okno, ukryliśmy się tak by mieć pogląd jak wszystko się potoczy. Szybko zareagowali, zaraz przyjechała straż, większych szkód nie było. Ale tak, czułam się wrednie, w jednej chwili poczułam jakby coś we mnie uderzyło. Miałam wyrzuty sumienia, czułam się podle i wiedziałam, że nie tak powinna wyglądać moja przyszłość, nie powinnam rujnować życia innym jak i również sobie samej. Błędy wiele kosztują i nie każdy potrafi je naprawić, no dobra może inaczej każdy potrafi ale nie chce. I tak było ze mną. Bo zamiast zmienić wszystko i naprawić ja dalej brnęłam w życie bez przyszłości. Zamieszkaliśmy w jakiejś opuszczonej ruderze na obrzeżach miasta.
Strasznie tam śmierdziało, spaliśmy na jakiś pudełkach i nie mieliśmy co jeść. Warunki były nie do wytrzymania, strasznie żałowałam, że nie jestem teraz w domu, w swoim pokoju, że nie mogę pooglądać telewizji. Miałam jakiegoś okropnego pecha w życiu, wszystko mi się psuło.

cdn.

Klaudia