Opowiadanie Patrycji cz. 2

https://www.youtube.com/watch?v=0mm-5PZ2Ht4

PRAWIE JAK MIŁOŚĆ CZ. 4 ZAPRASZAM!

cz. 2

-Okay. Będę-z pozytywnym nastawieniem wróciłam do domu
Nie wiem ile czasu minęło. Wciąż leże na łóżku i wpatruje się w sufit. Ciągle myślę o tym wszystkim, co się stało. Nie obwiniam siebie, bo to nie przywróci im życia. Nie mogłam długo zasnąć, ale w końcu mi się udało. Rano, po śniadaniu wyszłam. Nie miałam daleko do pracy, więc w 20 minut byłam na miejscu. Byłam kilka minut przed czasem, weszłam niepewna do środka.
-Dzień dobry-powiedziałam przyciszonym głosem
-O, już jesteś-chłopak wychylił się zza lady
-Tak, nie mam daleko, więc przyszłam wcześniej-poczułam jak na moich polikach pojawiają się rumieńce
-Denerwujesz się?-przeskoczył odległość dzielącą nas w kilku krokach
-Trochę, ale stres powoli mija-próbowałam opanować drżenie rąk
-Pablo-wyciągnął rękę w moją stronę
-Rebeca-uścisnęłam jego dłoń
Dzień minął mi w miłej atmosferze. Po 20 byłam w pustym mieszkaniu. Tak też mijały kolejne dni, miesiące. W końcu pogodziłam się ze śmiercią, która przyszła tak nagle. Pablo okazał się doskonałym szefem. Był miły, sympatyczny i nie traktował mnie jak swoją podwładną tylko jak przyjaciółkę. Dobrze się z nim dogadywałam, dzięki niemu wyszłam z depresji. Przez ten czas zbliżyliśmy się do siebie. Niestety nie miałam u niego szans. Miał piękną dziewczynę Julie, ja niestety nie polubiłam jej. Ale dopóki Pablo był szczęśliwy ja też byłam. Aż do pewnego popołudnia. Szłam właśnie parkiem. Moją uwagę przykuła para, która bez skrępowania okazywała swoją miłość. Nie to było najgorsze, rozpoznałam dziewczynę. To była Julie. Zrobiłam im dyskretnie zdjęcie i od razu pobiegłam do Pablo. Do kawiarni wleciałam cała zdyszana.
-Rebeca? Co się stało? Dobrze się czujesz?-zapytał z troską
-Nie, nic nie jest dobrze. Patrz-podsunęłam mu pod nos telefon
Widziałam jak w jednej chwili krew odpłynęła mu z twarzy
-Usiądźmy-wskazałam na krzesło

cdn.

Patrycja