Ja jeszcze się obudzę cz. 33

http://www.youtube.com/watch?v=1AcG1apjUTI

FANPAGE- ZAPRASZAM!!!

POPRZEDNIA CZĘŚĆ

Ja jeszcze się obudzę cz.33

To było dziwne. Wystarczyło, że powtórzyłam w myślach te dwa zdania, a poczułam się silniejsza. Nawet głos Bezsilności stał się słabszy, śmiech, którym przerywała poszczególne zdania był słabszy i zamiast kpiny dało się wyłowić z tego śmiechu jakiś lęk, jakąś niepewność.
- Odnajdź jakąś iskrę  powiedziałam, a w myślach dodałam  w sobie. Iskrę w sobie. Jak odnaleźć iskrę w sobie, jak odnaleźć w sobie, jak odnaleźć iskrę w sobie& - powtarzałam, a za każdym takim powtórzeniem Bezsilność stawała się coraz silniejsza, a szyderstwo w śmiechu coraz intensywniejsze.
- Czy mam ze wszystkiego zrezygnować?  pytałam siebie.  Czy mam się poddać, bo los tak chce? Czy mam odejść i nie wrócić? Czy Nadzieja kłamała mówiąc, że nigdy nie umiera? Czy ja mam jeszcze jakąś nadzieję? Mam! Ja się przecież jeszcze obudzę! Czy ja mam marzenia? Mam! Chcę zobaczyć, że mama jest szczęśliwa! Czy mam wiarę w siebie? Skoro mam Nadzieję i Marzenia, to mam też Wiarę w Siebie!
I stało się coś nieoczekiwanego. W jednej chwili śmiech umilkł, Bezsilność zniknęła, jakby nigdy jej nie było, a moje tracące rzeczywisty wymiar dłonie ponownie nabierały kształtów. Wokół rozbłysła jasność oświetlając zasnuty ciemnością bezkres. Moje zdziwienie było tym większe, gdy uzmysłowiłam sobie, że to ja emanuję światłem, że to ja jestem jasnością.
- Andrzej!  krzyknęłam, ale w odpowiedzi usłyszałam głos Limbusa.
- Pokonałaś Bezsilność, ale mnie nie pokonasz. Spójrz tylko! Jego już prawie nie ma!
Jego rzeczywiście już prawie nie było. W moim własnym świetle widziałam jedynie zarys postaci Andrzeja. Był jak narysowana kredą na asfalcie postać człowieka po tym, jak przed chwilą nad tym rysunkiem przeszła ulewa. Ledwo widoczny zarys, zamazany i zatracający się z każdą kolejną chwilą. Chciałam ochronić tę resztkę życia, a jedyne co przyszło mi na myśl było to, żeby go oddzielić od Otchłani, zasłonić przed Limbusem.

CDN.

Nosiema