Samookaleczanie- opisy.

http://www.youtube.com/watch?v=c5m24ao0U9o

SAMOOKALECZANIE

Sa­mooka­lecze­nie poz­wa­la opo­wie­dzieć his­to­rię bez słów.

Sa­mooka­lecze­nie jest częs­to niemym krzy­kiem o po­moc w świecie, w któ­rym nikt ni­kogo nie słucha.

Krew na nadgarstkach to nie oznaka głupoty, tylko bezsilności.

To jest jak uzależnienie, za pierwszym razem się boisz, potem robisz to nałogowo, bez bólu.

- Dlaczego tak ładna dziewczyna jak Ty musi się okaleczać?
- Bo ma dużo problemów i już nie może poradzić sobie z życiem.

Rany zniknęły, ale blizny przypominają jej historię.

Blizny na dłoniach mówią o nas więcej niż słowa, przyjrzyj się, zobacz, może dowiesz się więcej dziś o nas.

My nie przecinamy skóry, my wyciągamy rany z serca na zewnątrz.

Tęsknota boli bardziej, niż okaleczanie się.

Łza to też krew, lecz z duszy, nie z ciała.

Dlacze­go ludzie od­chodzą? Dlacze­go po­zos­ta­wiają nas sa­mym so­bie? Dlacze­go ra­nią? Dlacze­go niszczą? Odejście człowieka, które­go się kochało bo­li. Brak je­go. Je­go obec­ności wy­rywa nasze ser­ca z klat­ki pier­siowej. Ser­ce nie mające dla ko­go bić, słab­nie, bi­je ciężej by w końcu całko­wicie za­mil­knąć. Ludzie nie są świado­mi te­go ja­ki ból za­dają in­nym od­chodząc. Nie wiedzą na co ich ska­zują. Człowiek porzu­cony, za­myka się w so­bie. Pogrąża w bólu i płaczu. Oka­lecza siebie psychicznie i fi­zycznie, ra­niąc tym sa­mym blis­kich. Człowiek zos­ta­wiony sam so­bie, wy­niszcza się. Tak bar­dzo pochłania go sa­mot­ność i uczu­cie, że to wszys­tko je­go wi­na, że w końcu zaczy­na myśleć o śmier­ci. Cięcie się już mu nie wys­tar­cza. Sa­mooka­lecza­nie kiedyś po­magało mu zagłuszyć ból psychiczny, a te­raz stało się dla niego czymś nor­malnym i już nie po­maga mu uśmie­rzyć bólu. Myśli sa­mobójcze to do­piero początek piekła ja­kie będzie przeżywał póki będzie żył. Zacznie się izo­lować od ludzi. Będzie ciągle sam. Będzie chodził przygnębiony, smut­ny, zapłaka­ny, myśląc o życiu i śmier­ci. Po­kusa śmier­ci, będzie tak wiel­ka aż w końcu spróbu­je. Spróbu­je się za­bić. Jeśli mu się nie uda, szczęście od Bo­ga. Zaś jeśli zgi­nie, oso­ba, która od niego odeszła zro­zumie jak bar­dzo ważna dla niego była będzie mu­siała żyć ze świado­mością, że śmierć oso­by, którą naj­praw­do­podob­niej w głębi ser­ca kochała, odeszła z jej wi­ny...