Ja jeszcze się obudzę cz. 32

http://www.youtube.com/watch?v=CGyEd0aKWZE

FANPAGE- ZAPRASZAM!!!

POPRZEDNIA CZĘŚĆ

Ja jeszcze się obudzę cz.32

Chociaż czułam, że nadchodzi król Otchłani, chociaż z każdą chwilą błękitne wody jeziora stawały się coraz ciemniejsze, a chłód ogarniał mnie z coraz większą mocą, nie rozglądałam się. Nie patrzyłam ani w górę, ani na boki, wierząc w to, że to czego się nie widzi, tego po prostu nie ma. A gdy ciemność stała się niemal całkowita usłyszałam śmiech. Szyderczy, drwiący śmiech. Czy to śmiał się Limbus? Czy cieszył się ze swego zwycięstwa i z tego, że zamiast jednej ofiary Otchłań otrzymała w prezencie jeszcze jedną, na którą wcześniej nie liczyła? Stałam i jedyne co mogłam uczynić, to czekać co będzie dalej. Spojrzałam na własne dłonie. Traciły rzeczywisty wymiar. Do tej pory widziałam je normalnie. Były jak te, które leżały na szpitalnym łóżku. Teraz stały się przezroczyste i zamiast przesłaniać ciemność stały się częścią tej ciemności. Najgorsze było jednak to, że pragnęłam zrobić cokolwiek, a nie potrafiłam zrobić nic. Nie mogłam pomóc Andrzejowi, nie mogłam uciec, nie mogłam walczyć, nie mogłam nawet się poddać. Odnosiłam wrażenie, że mój stan w którym nie potrafiłam wykonać żadnego ruchu był spowodowany przez ten nieustający, narastający i przeraźliwy śmiech. Oplótł mnie z każdej strony, odgrodził od wód jeziora, a nawet od Limbusa. Byłam jak owad w kokonie.
- To ja!  gdy usłyszałam głos, śmiech zanikł, by przed kolejnymi słowy wybuchnąć jeszcze większym szyderczym rechotem. - To ja! B_e_z_s_i_l_n_o_ś_ć! Jestem ludzką Bezsilnością i przychodzę wtedy, gdy wszystko stracone, gdy już nie da się nic zrobić. Zamykam drogę wszystkiemu. Jestem silniejsza od Otchłani, ale jestem drogą, która do Otchłani prowadzi. Jestem silniejsza od Marzeń, od Nadziei, od Wiary w Siebie. Zabieram dobre myśli i daje te złe, które osłabiają i nie pozwalają działać. Ludzie, którzy są ze mną siadają w swoich fotelach przed tymi waszymi telewizorami i nawet nie wiedzą co w tym telewizorze jest pokazywane. Oni tylko myślą o kłopotach, o porażkach, o tym, że nic im się w życiu nie udaje, o tym, że inni mają lepiej. A gdy przychodzi noc, budzą się i nie mogą spać. Bo ja, Bezsilność im na to nie pozwalam, tak jak tobie nie pozwalam uczynić nic, co by pozwoliło uratować tego chłopaka.
Bezsilność kontynuowała swój monolog, a ja przypomniałam sobie słowa Nadziei: Jeśli ogarnie cię mrok i wokół będzie burza, a ty będziesz przekonana, że Nadziei już nie ma, to poszukaj w sobie iskry. Rozpali ona nas w tobie i uwierzysz, że każda droga nie kończy się i wszystkie mają swoje punkty wyjścia.

CDN.

Nosiema