Pisała Marcelina.

http://www.youtube.com/watch?v=Jdies1yaaV0

WCZORAJ MIAŁ BYĆ KONKURS Z CYTATAMI, NIESTETY ZNOWU Z OPÓŹNIENIEM, ALE ZROBIĘ DZISIAJ! :)

NIEBAWEM NOTKA KONKURSOWA :*

 W naszym życiu zachodzą zmiany, nie zawsze gdy się tego spodziewamy. Myślimy, że możemy liczyć na prawdziwych przyjaciół, ale oni w najmniej oczekiwanym momencie odchodzą. Zostawiają nas samych, a my pogłębiamy się w problemach.

Tak też było z moją przyjaciółką. To może zacznę od początku. Gdy miałam cztery latka, a obecnie mam trzynaście wprowadziliśmy się na Kwiecistą. Rodzice dotychczas nie pozwalali mi wychodzić samej na podwórko. Ale jak zobaczyli bawiące się dzieci, to mnie puścili. Chodziłam po krawężniku, wstydziłam się podejść do któregoś z dzieci. Po krótkim czasie podeszła do mnie dziewczynka, zaraz mi się przedstawiła. Od tamtej pory z Natalią, bo tak miała na imię ta dziewczynka, wychodziłyśmy razem na podwórko, przychodziłyśmy do siebie. I tak mijały lata. Każdy myślał że tej przyjaźni nic nie zaszkodzi. Ale zaszkodziło, to że Natalia poznała swojego chłopaka. Przez niego stała się bardziej popularna. Oddalałyśmy się od siebie coraz bardziej. Nie wiem czy ona w ogóle mnie jeszcze pamięta. Teraz mija mnie w szkole bez słowa. Miesiąc temu chciałam sprawdzić, czy ona nadal jest mi wierna. Powiedziałam jej kilka słów na temat jej przyjaciółeczki. Na drugi dzień w szkole podeszła do mnie ta jej przyjaciółka i miała do mnie pretensje, że na nią gadam nie znając jej. Ale wytłumaczyłam jej wszystko więc mnie zrozumiała. W domu, jak co wieczór płakałam. Niedawno z rodzicami przeprowadziłam się na koniec miasta. Myślałam że poznam tutaj jakąś bratnią duszę. Ale jak na razie poznałam tylko koleżankę przez internet, myślę że ona mnie rozumie.

Sądzę, że nie ma kogoś takiego jak przyjaciółka, a jeśli jest, to albo chwilami albo są wyjątki. Osiem lat przyjaźni z Natalią, nie zapomnę tego nigdy.

Marcelina