Tak daleko, lecz wciąż blisko#21

Gdy już się wypłakałam, postanowiłam wyjść z domu. Sama nie wiem, skąd ten pomysł wpadł mi do głowy, ale chyba tego właśnie potrzebowałam. Weszłam do łazienki i przetrłam twarz zimną wodą, która mnie całkowicie rozbudziła. Zrobiłam mocniejszy makijaż, aby nie było widać, że płakałam. Wyszłam z łazienki i stanęłam przed szafą. Było dość zimno, a ja byłam strasznym zmarźluchem, więc ubrałam czarne rurki, a pod nie legginsy, kolorowy i ciepły sweter, po czym zeszłam ze schodów na dół, już na jednej kuli. Miałam jeszcze chorą nogę, ale chodzenie nie sprawiało mi większych problemów. Elizy i Adama nie było w domu, więc nie musiałam na nich patrzeć, a tym bardziej prosić o wyjście z domu. Założyłam jeszcze buty, kurtkę i ciepły szalik Zamknęłam dom, popatrzyłam na drażniące moje oczy słońce i lekko się uśmiechnęłam. Wzięłam głęboki oddech powietrza i z ulgą je wypuściłam. Czułam się taka wolna i szczęśliwa, że chyba jednak mogę żyć normalnie, bez żadnych narkotyków. Pomyślałam, że te dragi może zastąpić mi Nikodem.

Nogi prowadziły mnie w stronę miasta. Każdy krok dodawał mi takiej odwagi do normalnego życia, chociaż innym może wydawać się, że jest to normalny spacer. W oddali dostrzegłam moich znajomych, którzy byli jak ja. Chciałam jakoś ich ominąć, aby mnie nie zauważyli, ale na próżno, bo mnie zobaczyli i podeszli.

- Cześć Iza, gdzie Ty się ostatnio podziewałaś? - Zapytał Dawid - brunet z dredami(typowy reggae), lekko
poddenerwowany.

Widziałam po nich, że byli na głodzie.
- Wyjechałam na majówkę, która trochę się przedłużyła. - Mruknęłam lekko się uśmiechając.
- Idziesz z nami? - Zapytała Natalia, piękna siedemnastolenia blondynka o ciemnych oczach, ale zmarnowana tym życiem.
- Dziś nie mam humoru, wolałabym zostać sama. - Oznajmiłam patrząc na czwórkę ludzi, których uważałam za przyjaciół. Pozostała dwójka to Kamil, który ćpa z nas najdłużej. Ma 24 lata, zero planów na przyszłość, ale bardzo empatyczny człowiek i przystojny. Ostatnia osoba to Daga, która do naszej grupy doszła jako ostatnia, od samego początku jej tutaj nie chciałam, z powodu wieku. Ma tylko czternaście lat, jest średniej urody, zawsze pogodna, bogata. Kamil przyłączył ją do naszej paczki ze względu na pieniądze, inaczej nigdy by tutaj nie trafiła. Za wszelką cenę chciałam ją przekonać, żeby się w to nie pakowała, żeby na moim przykładzie zobaczyła, jak łatwo się stoczyć, ale ta dziewczyna w ogóle mnie nie słuchała. Więc jeśli chce się stoczyć - niech niszczy sobie życie.

- Ej, jesteśmy rodziną. Powinniśmy sobie pomagać, lepiej żebyś spędziła czas z nami, niż na bezczynnym
dołowaniu się. - Oznajmił Kamil, którego uważałam za psychologa. Zdecydowanie się na niego nadawał.
- No dobra... - Wypuściłam głośno powietrze. Sama nie wiem, dlaczego się zgodziłam. Bardzo im ufam, są jedynymi osobami, których naprawdę pokochałam i mi pomogli.

Domyśliłam się, że idziemy do mieszkania Kamila, gdzie zawsze ćpamy, pijemy, robimy imprezy. Ale ja dziś nie biorę, przecież już nie ćpam, jestem czysta!
Droga do mieszkania minęła nam bardzo szybko i miło, zawsze umieliśmy normalnie porozmawiać, pośmiać się jak normalni nastolatkowie. My poprostu inaczej spędzamy czas, inaczej się bawimy.Kiedy chłopak otworzył dzwi, weszliśmy. Ja usiadłam tam gdzie zawsze, czyli na skórzanym fotelu. Miał on całkiem bogato urządzone mieszkanie. Zapewne jesteście ciekawi jakim cudem, skoro nie ma pracy, a taki dom? Jest dillerem, proste. Teraz znacie moje całe życie.

Wszyscy od razu zabrali się za ćpanie. Daga i Kamil przygotowali sobie kreski, Dawid postanowił zabawić się ze strzykawką, zaś Natalia dzisiaj zdecydowała się tylko na marihuanę. Włączyłam muzykę w tv, odpaliłam papierosa i patrzyłam na nich. Było mi troche przykro, że nie mogę im pomóc. Oni nie chcą pomocy, a mi na nich bardzo zależy.

zaraz kolejna notka