Tak daleko, lecz wciąż blisko #6

Mimowolnie uniosłam jedną brew ku górze i spojrzałam tajemniczo, choć pewnie odczuwał moje zakłopotanie.

- Piękna... - Dodał po chwili rozmyśleń.

- Dziwny jesteś. - Prychnełam, po czym zaczęłam się głośno śmiać. Nikodem skarcił mnie swoim twardym swojrzeniem. Popatrzyłam przepraszająco i zamknęłam swoją twarz w dłoniach, cicho się podśmiewając.

Rodzice między sobą coś szeptali zadowoleni, widząc ową sytuację.

Nasze wspólne 'zwiedzanie' szybko się skończyło, gdyż złapała nas niespodziewana burza.

Wróciliśmy cali mokrzy. Zauważyłam u Adama i Elizy lekki grymas na twarzy, który chcieli ukryć.

Dla mnie to był cudowny spacer, bo lepiej poznałam Nikodema, który mimo pozorów okazał się sympatycznym i dojrzałym chłopcem. Ba, mogłabym nazwać go prawdziwym mężczyzną, w końcu ma 17 lat i jak wcześniej wspomniałam - wyróżnia się dojrzałością.

Mama Nikodema przygotowała pyszny obiad, który z zapałem zdjedliśmy w mgnieniu oka. W ciągu tych dwóch dni wszyscy się bardzo polubili i zaklimatyzowali. Dręczył mnie fakt, że niedługo stąd wyjedziemy i wrócimy do naszych spraw. Tutaj wszystko było inne, naprawdę. Nienawidzę mojej szkoły, znajomych nie mam. Jestem typem samotniczki, moi znajomi to dillerzy. A tutaj? Tutaj tyle nie ćpam, rzadziej o tym gównie myślę, przy Nikodemie jest inaczej, choć mam wrażenie, że robi to tylko i wyłącznie dla matki. Ale w zasadzie odpowiada mi to, czasami człowiek woli żyć w kłamstwie, ponieważ boi się prawdy, która będzie go cholernie bolała. Szybko się obrażam, a kiedy Nikodem powiedziałby mi to prosto w twarz - pękłabym i się od niego odwróciła na dobre. A Jego obecność wychodzi mi na dobre, aż... Chyba się zauroczyłam.. Niby dla ćpuna najlepsza jest miłość, ale on by mnie takiej nie chciał. Zresztą - dzielą nas kilometry, a to najważniejsze. Owszem, mozna powalczyć, ale z czasem brakuje bliskości fizycznej naszej miłości, to jest trudne.

Siedzę sama w pokoju i czytam książkę, która pachnie starością. Rodzice poprosili panią Basię- mamę Nikodema, aby przez wieczór się mną zaopiekowała, od razu się zgodziła. Sądzi, że jestem taka piękna i idealna, obłęd... Adam zaprosił mamę na romantyczną kolację w ramach rekompensaty braku czasu.

Przyda im się, zasługują na to. Jak nie pracuję, to się mną zajmują i dogadzają, aż mi czasami głupio się robi.

Odkładam książkę, ponieważ oczy zaczęły się domagać odpoczynku. Leżę wygodnie na plecach i delikatnie opuszkami palców masuję przemęczone oczy. Odczuwam głód, ale tak naprawdę nie mogę.. Ja się tym wykończę... Biję się ze swoimi myślami dość długo. Wywołują u mnie płacz. Po moich czerwonych polikach spływają gorzkie łzy. Zdenerwowana na siebie biorę strzykawkę z zawartością heroiny. Uważnie jej się przyglądam. W głębi duszy jej nienawidzę całym sercem i rozumem, ale z drugiej...

Przecież to mi powaga, dzięki temu mogę normalnie żyć, one są moimi przyjaciółkami - narkotyki.

Uciskam ramię i próbuję trafić w żyłę, którą po chwili znajduję.

Powoli zawartość dociera do mojej krwi. W tej chwili do pokoju wchodzi Nikodem. Wystraszona, a raczej zawstyczona, zatrzymuję oddech. On zresztą tak samo. Patrzymy na siebie wielkimi od zaskoczenia oczami, mój oddech przyśpiesza. Niko zamyka dzwi na klucz, aby mama nie odkryła tego, co on przed chwilą. Wrzucam natychmiastowo strzykawkędo mojej torebki, po czym szybkim krokiem docieram do kąta. Podciągam kolana pod brodę i spuszczam głowę. Słyszę, że Nikodem głośno wzdycha, nie dowierza. Słyszę kroki idące w moją stronę.

Będę zmieniała czasy, sorki. Tak mi łatwiej. ;)

PODOBA SIĘ?! ;)) Pokażcie, ilu z Was to czyta, no :c

                                                                                                                                               JUSTYNA