1651,

nie można się spóźnić gdy nikt nie czeka. 

I pat­rząc ko­muś głębo­ko w oczy można nie dos­trze­gać je­go spojrzenia. 

..bo kiedy szu­kamy na siłę szczęścia .. ono jest w sta­nie przejść obok niezauważal­nie .

Je­den uśmiech przy­pada na setkę łez. 

To straszne uczu­cie, kiedy cze­goś bar­dzo prag­niesz, ale wiesz, że nig­dy te­go nie ot­rzy­masz, że to nig­dy nie sta­nie się twoim udziałem i wciąż po­zos­tają ci tyl­ko smut­ne, po­ranione, ste­rane życiem myśli, tęskno­ta i te sa­me, sta­re, zbladłe już lek­ko bliz­ny na ser­cu...Ale nie pod­daj się, może właśnie wte­dy spot­ka cię zasłużona nagroda... 

Mówią mi, że mało mówię. Jed­nak czy oni sa­mi, tak nap­rawdę ot­worzy­li swe uszy? 

Naj­gorzej, gdy wy­syłamy SOS i nie słyszy­my na­wet echa... 

Nie wys­tar­czy spa­lić pa­miętni­ki, by za­pom­nieć o przeszłości. 

Pa­miętaj:
przeszłości nie uporządkujesz. 

Każdy ciem­ny tu­nel na swoim końcu ma choć niewiel­kie światełko nadziei. 

Ig­no­ran­cja jest naj­gor­szą podróbką próżności . 

Nic tak nie pod­no­si na duchu, jak nies­podziewa­ne słowa wspar­cia płynące z ust oso­by, której byśmy o to nie po­dej­rze­wali.

Mil­cze­nie ra­ni bar­dziej niż ty­siące ok­rutnych słów. 

Są mo­men­ty, gdy czu­jemy się przeźroczys­tym ko­lorem te­go sza­rego życia. 

Naj­więcej smut­ku wy­lewa­my w po­duszkę przed snem ... 

Gdy nie mogę zasnąć pop­ra­wianie po­duszki,
czy przekręca­nie się z bo­ku na bok nie po­może...

To szczęście, o które tak wal­czyłeś, jest już w Twoim po­siada­niu. A te­raz nie ro­bisz nic, by je ut­rzy­mać przy so­bie na dłużej. 

Gdy­by ktoś obiecał mi że na końcu dro­gi będzie stal on, nie zat­rzy­małbym się lecz biegła ile sił w nogach. 

Za dużo Ciebie w tym naszym My... 

Łat­wiej z przy­jaźni o szcze­bel wyżej wskoczyć
Niż z miłości na przy­jaźń zeskoczyć. 

Cza­sem słowa są jak "policzki" - niewy­mie­rzo­ne w twarz, lecz w serce.

Ot­warte ser­ce jest naj­bar­dziej po­dat­ne na rany. 

Naj­piękniej­sze uczu­cie jest wte­dy, gdy mówisz mi, że daję Ci szczęście. 

Poczu­cie pot­rze­by by­cia- kiedy mu­sisz odejść a oso­ba która Cię kocha za nic nie chce puścić Two­jej dłoni... 

i ocza­mi można ,,usłyszeć krzyk serca 

Al­bo Cię zniena­widzę, al­bo jeszcze raz się w To­bie zakocham. 

I nieok­rze­sany mężczyz­na poetą się sta­je wiel­kim, gdy Ko­bieta za­tańczy w je­go sercu.

Codzien­nie roz­trzas­kuję się o grunt. Jes­tem szkla­na. Krucha. Codzien­nie roz­pa­dam się, a ty... ty mnie składasz, choć mo­je szkło ra­ni ci pal­ce. Codziennie. 

Trze­ba kochać, by nau­czyć się dzielić... na­wet blas­kiem księżyca. 

A gdy przes­ta­ne od­dychać czy będziesz moim res­pi­rato­rem ? 

~ Kamila ( ask . fbl )