Eight Tea,n'exist unhuman

Społeczeństwo nawzajem się wyniszcza, dobrze to widać.

Oczywista sprawa-w różnych przedziałach czasowych, różne osobniki wyniszczają się nawzajem.

Nie jest to rym żeński-raczej dość dowolny

Niczym biały wiersz.

Życie w społeczeństwie białe nie jest, to zbyt dumny kolor.

Potrafimy się zmieniać, i chcemy zmieniać innych

chcemy zmieniać wszystko naokoło, i każdy tego chce.

Tutaj natrafia na mnie.

Ja jestem inna. Nie mam zamiaru zmieniać wszystkich.

Zmienie tylko to, co mi rozkażą.

Dlaczego?

Nie mam moralności?

Nie wiem co jest dobre, a co nie?

Nie wiem nawet co to znaczy?

Nie rozróżniam tych wszystkich pojęć.

Powód jest aż nazbyt prozaiczny.

Zwyczajnie nie mam chęci.

Wygryzamy się. Nieświadomie.

On ciągle walczy, gdzieś w środku mnie.

Stawiam mu opór, chociaż może powinnam go wypuścić.

Jest kimś innym, do tego stopnia, że sam to zauważa.

I tęskni za sobą.

Tęskni. 

Zawsze miał wady.

Moja rada? Nie wypada dawać rad szczurom. 

A savoir vivre jest tutaj chyba ważny.

Tylko, że to ja go wykreowałam.

Nie mogę już patrzeć na tą jego pustkę. To takie irytujące.

Na swój sposób, nawet mi go żal.