Jest źle, źle, źle. Za każdym razem coraz gorzej. 

Zabolało jak cholera. 

Czuję, że Cię tracę... 

 Nie chcę tego... Błagam. 

I po raz kolejny włącza mi się rozkmina. Jak zawsze, kiedy psychicznie jest ze mną źle. 

 Otóż... 

 Uważam, że miłość to coś więcej, niż przysłowiowe motylki w brzuchu. To dziesiątki cichych dni, to tysiące kłótni, miliony wyrzeczeń, miliardy błędów, które popełniamy. I gdy po tym wszystkim nadal kochamy tą drugą osobę, to właśnie jest miłość...

A teraz siedzę. I wmawiam sobie... Że moje życie ma sens. Ze tylko chwilowo jest gorzej. 

Dłużej nie będę potrafiła okłamywać samej siebie. 

Tkwiłam w wymyślonym świecie. A teraz rzeczywistość uderzyła mnie w twarz.

Nigdy do końca nie zrozumiem biegu wydarzeń. Zawsze będzie pytanie: Dlaczego? 

I brak odpowiedzi. 

Obudziło się we mnie dawne pragnienie bycia w końcu docenienioną przez kogoś. Powróciło uczucie pustki, bezsilności, beznadziejności, rozczarowania niespełnionymi oczekiwaniami. Pozostał tylko ten tępy ból psychiczny i świadomość emocjonalnego dna. 

Nieprzemyślane słowa i wszystko legło w gruzach. Zamknij oczy, pozwól mi cofnąć czas.

 Wiecie,  jak ciężko iść do przodu przed oczami mając wczoraj ? 

Nie ma zbyt wiele czasu, by być szczęśliwym. Dni przemijają szybko. Życie jest krótkie. 

 Chcesz mi pomóc...?

Daj środki nasenne albo przytul.

Tylko nie milcz. To mnie zabija. 

Chciałabym uwierzyć, że to moje marzenia nie są przelotne, a Ty zostaniesz ze mną do końca życia... 

Nie będę się okłamywać. 

 Muszę zacisnąć zęby i iść swoją ścieżką. Nie myśleć, co było - choć boli przeszłość.

 Tyle.