Teraźniejszo.

Jest na prawdę dobrze.
Rozwija się praktycznie i teoretycznie, na jakość swojego życia też nie mogę narzekać. Od dawna nie czułam się tak spełniona jak obecnie.

Oczywiście jak zwykle jest jakieś ALE, pomimo pozytywnych aspektów są też obawy... Martwię się, czy ze wszystkim należycie dam sobie radę, czy wytrzymam tępo jakie sobie narzuciłam, i z którego nie mam zamiaru zejść, bo jeżeli zwolnię, to profity związane z tym też zmaleją, a że należę do ludzi zachłannych i nie chcę sobie pewnych rzeczy odmawiać to zasuwam jak szalona ze wszystkim do przodu.

Moje carpe diem nie ma już takiej siły jak kiedyś, dzisiaj patrzę na wszystko z większa rezerwą i ostrożnością. Świetnie zdaję sobie sprawę, że chwytać dzień to sobie dopiero będę mogła, kiedy wszystkie tematy zostaną należycie rozwinięte i wszystkie cele, jakie sobie narzuciłam osiągnięte... Nie stać mnie na carpe diem, ale nie płaczę z tego powodu :) 

Stany depresyjne nadal pojawiają się, nie tak często jak kiedyś, ale nadal są w moim życiu obecne... Wydaje mi się, że przyjdzie mi żyć z nimi do końca mojej cholernej egzystencji. Dlaczego takie pesymistyczne podejście? Bo znam siebie i znam świat.

Po dość sporym kawałku czasu pogodziłam się ze swoją rodziną, niezwykle mnie to cieszy, oczywiście nie jest jak kiedyś, ale mam zamiar odbudować nasze relacje, pozmieniać co nie co i mieć znowu swój azyl.

Podsumowując czas teraźniejszy, tu i teraz.
Moje życie wygląda dobrze, ale już praktycznie nie pamiętam co znaczy beztroska. Myślę, że nie jest to dramatem, ale tęsknię za tymi czasami. Mam jednak pełną świadomość, że kiedyś to musiało się stać - musiałam dorosnąć. Choć nie wyglądam na zatroskanego i zestresowanego człowieka, a raczej na niewinną dziewusię na ten czas głowa puchnie mi od myśli "co muszę zrobić i jak", ale kuźwa jestem spełniona i ci co twierdzili, że nie podołam dorosłemu życiu niech mnie teraz pocałują w dupę. Dziękuję za uwagę, kłaniam się :)