;*

Takie maleństwo zostawione w czasoprzestrzeni.

Wiem że już nie używasz photobloga-robiłeś to pzrecież dla mnie:]

Teraz mój wpis jest dla Ciebie-mała niespodzianka , może na nią wpadniesz za rok lub za dwa.

Nie wiem już jak to jest bez CIebie, i nie chce wiedzieć.

Unoszę sie na chmurze z waty cukrowej każdego dnia lekko tylko opadam gdy dopada mnie codzienność.

Inchaluje twój zapach , zabieram go na pózniej i już wtedy tęsknie.

Muszę chyba podziękować kijowi do hokeja, gitarze i gorącej herbacie.

Dziekuje deszczowi , że padał wtedy kiedy mokliśmy razem na lodowisku.

Wszystko to się skumulowała tak jak trzeba. Może wskazało drogę.

Podziękuję jeszcze tylko sobie za nutkę szaleństwa i za to że nie potrafie usiedzieć na miejscu.

Tobie najpierw chce podziekuje za odwagę.

Teraz mogę podziękować za resztę. Za to , że widze w twoim oczach moje marzenia.

Za to, że moge mierzwić Twoje Loki. Za to że wracasz zanim krzyknę wróc.

I za wszystko inne. Za każdy z 1095 dni.