Ja wiem, że to znasz i tak jak mnie dopada Cie w samotności,
myśli ranią jak pocisk, znikają zalety, zostały słabości...

Nie jest lekko, w sumie to nigdy nie było. I nie chodzi tu o "ciężkość życia", bo wszystko tak naprawdę jest w pełym porządku i jest mi z tym dobrze. Nigdy tak naprawdę nie przestała ciążyć myśl o Tobie. Nie chcę tego, strasznie mnie to obiąża psychicznie.Wiem jednak, że nie potrafię nic z tym zrobić. Myślę,że jedynym wyjściem z tej całej sytuacji byłoby po prostu spotkanie z Tobą, abyśmy mogli sobie na spokojnie porozmawiać. Chciałabym wtedy dostrzec prawdziwego Ciebie, a nie takiego jakiego cały czas sobie wyograżam. Może wtedy byłoby możliwe, abym w kocu się od Ciebie uwolniła. Nie mogę uwierzyć,że to tak długo już trwa. Cały czas chodziła za mną myśl,że w końcu to przeminie. Po prostu zapomne. Kolejne lata miajają a ja PAMIĘTAM!! Dlaczego? Naprawdę tego nie chcę. Mam przy sobie człowieka, którego kocham i wierzę że jest miłością mojego życia, nie mogę mu powiedzieć , że jest jednak coś nie tak. Nie zniósłby tego. 

Na przyszłość wiem, że żałuje się tylko rzeczy których się nie zrobiło. Tak ja teraz żałuję,że nie spróbowałam prawdziwego życia z Tobą, że to wszystko było tak dziecinne i żałosne,  ze nie poznałam Cię, że nie potrafię powiedzieć jaki jestes naprawdę. Mimo tego wszystkiego nie przestaje o Tobie myśleć.

Nienawidzę kobiet które się koło Ciebie kręcą, a w szczególnośći jednej, może dlatego że one Cię miały, próbowały a ja nigdy nie. Nie mam pojęcia. W każdym razie w końcu muszę się od Ciebie uwolnić, poradzić sobie z tym. Jeszcze nie wiem jak, ale w końcu mi sie uda. Wierzę w to. Proszę nie kuś, NOGDY! Tak bardzo boję się że ulegne a nie chce stracić tego co mam!!!

Paradoksalne, chcę o Tobie zapomnieć, a kiedy głębiej się nad tym zastanawiam chciałabym Cię mieć bliżej.