ale widzimy się jutro ;) 

Są rzeczy, których w swoim życiu żałujemy, ale są też takie, pomimo tego, że były wyjątkowo głupie i nie przemyślane, pozostaną w naszej pamięci jako te lepsze wspomnienia. Ostatnio ktoś zadał mi pytanie, czego najbardziej żałuje w swoim życiu. Tak szybko jak otworzyłam usta aby odpowiedzieć- zamilkłam. Głupio odparłam, że "żałuje już dzisiejszego spotkania". Zapomniałam o całym pytaniu, ale w wolnym czasie (a mam go teraz naprawdę sporo), wróciło to do mnie. Myślę nad tym nadal, ale naprawde nie wiem. Czy jestem aż tak szczęśliwym człowiekiem, że wszystkie moje ruchy są nieomylne? Nie sadze...

Kilka tygodniu temu odebrałam świadectwo ukończenia liceum. Jeżeli mam być szczera, czuje się z tym nie za dobrze. Moim zdaniem, matury były łatwe. Wprawdzie zostaly mi jeszcze dwa ustne egzaminy, ale raczej nie przewiduję problemów.

Przeglądam z niedowierzaniem zdjęcia, te od samego początku albumów. Wracam wspomnieniami do dni, o których już nie pamiętamy. Te wakacje, kiedy nie mogłam się doczekać pierwych dni w szkole, pierwsze rozpoczęcie roku, potem wszystkie uroczystości - komunia, apele, przedstawienia itp. Kończysz podstawówkę, idziesz do gimnazjum i schemat się powtarza. Wydaje Ci się, że jesteś niewiadomo kim. Czujesz się ważny i z reguły niedoceniony. Dopiero z wiekiem rozumiesz swoją głupote, ale ona nie jest powodem do wstydu - raczej wywołuje uśmiech. Po gimnazjum lądujesz w szkole średniej. Ja ciesze się, że trafiłam do "mojego przybytku". Po pierwszych dniach byłam niezadowolona, ale z czasem (a w zasadzie po 2 dniach) wszystko było OK. Tak, jak to się mówi 'pojechałam po bandzie' przez te 3 lata. Bez jakich kolwiek wątpliwości, uważam, że to 3 najlepsze lata mojego życia! Choćby nie wiem jakie krzywdy byłe by mi dane, choćby nie wiem, co by się stało, nikt mi nie wmówi, że jego paczka, znajomi czy przyjaciele z LO są, byli lub będą tacy, jak moi. Jak Ziemia się kręcić nie przestaje, jak woda zawsze spływa na dół, jak woda w warunkach normalnych wrze w 100 stopniach, tak ja mam najzaje-bistszą paczke na świecie. I wyniosłąm ją właśnie ze swojego liceum. No i własnie, smutno mi dlatego, że nie spędzam już z nimi tych kilku godzin w szkole. Mimo, że widzimy się na okragło, to jednak nie ma tych głupich tekstów na lekcjach (ale dziecinada ;D) i paniki na spr i testach, głupawych scen z wychowawcą. Tego już nie będzie...

Tak więc, ogarnięta melancholią i nie uporzadkowanymi myślam

egzystuje gdzieś pomiędzy 'czas zamknąc kolejny roździał' a "rozpocząc nowy'

"Bowiem słuszność ma filozof, który mówi,
że granica między szczęściem, a melancholią

nie grubsza jest aniżeli ostrze noża."