smutałki

Siedzę sobie wieczorkiem i rozmyślam o tamtych wakacjach.
Dochodzę wciaż do wniosku jaki cudowny skarb posiadam przy sobie,w swoim sercu.Dochodzi do mnie to jak bardzo cudownego człowieka poznałam,jak cudowny człowiek obdarzył mnie ogromnym uczuciem miłości i pozwolił uczynić mnie to samo wobec swojej osoby...Przypominają mi się te wszystkie chwile cudownie razem spędzone,czy też we Wrocławiu,nad morzem czy w Brodnicy.Mimo,że często jesteśmy oddaleone od siebie setkami kilometrów,to cały czas nawet gdy jest ona daleko,czuję na sobie jej dotyk,zapach jej perfum i smak cudownych,mięciutki usteczek,które ukradkiem i z zaskoczenia łączyły się z moimi.Nieustannie myślę o niej jak o całym swoim świecie,takim małym i  osobnym do którego nie chcę wpuścić nikogo innego.Nie pomłabym pozwolić na to,by ponownie utracić tak ważną osobę jaką jest Marta.

Chciałabym móc mieć ja już na zawsze,udowodniła mi i wszystkim ale przede wszystkim nam,że to jest coś czego,po prostu nie da sie wyprzeć,czego nie da się zapomnieć i ukryć przed samym sobą.

W tamte wakacje spełniło sie jedno z moich największych marzeń,od zawsze chciałam z ukochaną osobą spędzić kilka dni nad morzem,rozkoszować się promieniami słońca muskającego twarz a jednocześnie chłodem bijacym od morza...Chcę ponownie wylegiwać się z nią na rozgrzanym piasku i gonić ją po plaży a potem przytulać mocno i całować tak namiętnie jak nigdy przedtem,po prostu chcę dać jej wszystko.

Jeśli uważa mnei za swego Anioła,to uchylę jej skrawka niebios by poczuła się jak w niebie.

I chcę być rajem dla Ciebie tak bezpiecznym,tak kojącym i tak pięknym rajem  jak rozjaśniajace sie niebo wraz z tęczą po burzy...