Diary of Dreams 

[i]Twa opadająca suknia odsłania ołtarz pragnienia Krwistoczerwony, wciąż nienasycony Wargi wybrzuszają się na koniec czasu I oświetla naszą ścieżkę Poprzez roztrzaskane szkło ...Wybacz ostatnim Serenadom dnia Jej niebiosa posiniaczone niczym nordycka kobieta Głębokie plamy karmazynu W których Śmierć zażądałaby By namoczyć jej szaty ostatniej posługi Tak jak uczyniłbym ja Bo to mroczne oko Utkwiło, bazyliszkiem, kosą Na zwęglonych ruinach Z współdzieloną pogardą Dla tych których postanowiłem zawstydzić Ich płacz sparaliżował Dym zaś zadusił te wizje Lecz wciąż spoczywam, choć łzy spłynęły Na grobie mej Klarysy Strofa dla niej wyszpetana w ziemię Klątwą kochanka jest otwarta trumna Co chwali jej kształty tak często podziwiane Królewna Śnieżka tej nocy gdy umarła Skarb jej osłony gdy kiedy zaszedł księżyc Obrzeżony krwią i odkrytymi tajemnicami Do dalej i wciąż trzymają ją szeroko Tę oblubienicę serafina [...] Pod tymi drzewami gdzie kłębi się mgła Umknął jej duch, widząc łańcuchy pochodni Przelotny pocałunek wstrząsający liśćmi poezji Nie byłem mrocznym rycerzem, łamiącym ludzi niczym lód Byłem niczym likantrop aż księżyc szklił się w górze Obrzeżony krwią i ostatnimi pożegnaniami Teraz zaś śnię Spowity w czyste chmury najsłodszego zapomnienia Gdzie piękno płynie strumieniem Wolne od kłów tych bestii co przybyły By wydrzeć jej uroki W celach poznaczonych czerwienią [...] Lecz twarz jej wkrótce się rozwiewa I gdy upadły czarne pióra Z szarości nieba Przebudziłem ją do szaleństwa Jej przepiękne ciało Pasowało do ich zabawy Oczywiście Następnego dnia miała spłonąć wraz ze mną Tak więc oto tej nocy Zawieszona przed mymi oczyma Ona kołysze się naga Ukazana dla ich wulgarnej rozkoszy Wrzeszczę przez kraty ku gwiazdom By dały mi pociechę na me zbrodnie Nie ulęknę się płomieni Które pasji są przeszkodą Ni prawie jednako palącego cierpienia Błagam Gdy chwieję się od jej straty Ani potęga ryków Co rozdzieli ziarna od plew Tak jak z naszymi zjawami we mgle Gdy oboje już się nie poruszamy[/i]