Przyjaźń.

~ Boże, chroń mnie od przyjaciół, przed nieprzyjaciółmi obronię się sam ~ 

Często nie zdajemy sobie sprawy, wokół jakich osób się otaczamy. Przyzwyczajamy się do nich za bardzo, niż powinniśmy i w pewnym momencie pojawia się przyjaźń. Tylko, czy ta "przyjaźń" to prawdziwa przyjaźń? Czy te osoby są tego warte i czy tak naprawdę możemy ich nazwać swoimi przyjaciółmi? Niestety, nie zawsze. Są ludzie i taborety, a dokładniej to są ludzie warci tego miana, którzy na nie zasługują ale i są też tacy, którzy na to nie zasługują a my zbyt pochopnie mianujemy ich swoimi przyjaciółmi. Niektórzy twierdzą, że przyjaźń nie zna granic i jednocześnie jest wieczna. Faktycznie, może coś w tym jest.. Jednak moim zdaniem jest to możliwe tylko wtedy, kiedy osoba, która jest moim przyjacielem postępuje jak przyjaciel i nie zostawia mnie nawet w tych najtrudniejszych chwilach. Aby mianować kogoś swoim przyjacielem nie trzeba go znać 15 lat. Trzeba tylko go rozumieć bez słów i znać go od A do Z. O prawdziwych, szczerych i pomocnych ludzi jest teraz ciężko, ale trzeba mieć wiarę, że kiedyś się trafi na kogoś, kto będzie naszym przyjacielem już na zawsze. Przyjaciel jest od tego żeby wspierać, płakać, cieszyć się razem z nami i przede wszystkim, żeby być. Być niezależnie od tego, co się stanie. A wszyscy "pseudo przyjaciele" mogą się pocałować w nos, kiedy nas zostawiają, bo nie wiedzą co oznacza słowo "przyjaciółka, czy przyjaźń". Dlatego nie powinniśmy tęsknić za tymi, którzy mają nas w dupie! 

/ Miss Nothing.