Historia pewnej historii

Chcialam powiedzieć, że jest dobrze. Ale nie mogę. Mają rację, jeśli radzą, żeby nie chwalić dnia przed zachodem słońca. Wstając z łóżka wydawało mi się, że dziś będzie dobry dzień, moje pozytywne nastawienie nie trwało jednak zbyt długo.

W końcu zmyłam czarny lakier z paznokci, który jak filozofia internetowa głosi, oznacza depresję, i pomalowałam na nowo, tym razem w kolorach. Niby to już jakiś postęp.

Nie nawidzę obietnic, tak cholernie ich nie znoszę. Zwłaszcza, jeśli facet coś obiecuje. Przykro mi to mówić, ale większość z mojego otoczenia jest nieodpowiedzialna i niekonsekwentna w swoich słowach. Może to prawda, że termin ważności obietnicy danej przez faceta trwa maksymalnie tydzień. 

Znów zawiodłam się na ojcu. To przykre, ale już przywykłam. Nie potrafi się ogarnąć choć już od dawna jest dorosły, ma dorosłą córkę i to na dodatek jedyną, ale nadal stwarza mu to jakieś problemy.

Nie łatwo przekreślić ot tak trzyletni związek. Myślałam, że po tych trzech miesiącach bycia oddzielnie jakoś sobie choć odrobinę poukładam. I jeszcze pół godziny temu tak myślałam. Usunął mnie ze znajomych na fejsie. Niby powinnam to olać, bo zachował się tak strasznie dziecinnie, ale jakoś nie mogę. Przyznam szczerze, że nawet mnie to zabolało. A to źle, bardzo źle. Bo świadczy tylko o jednym. Ale tu Mateusz ma rację. Muszę być silna i jakoś to przetrwać. Odciąć się od tego. Muszę zapomnieć. 

Może poczuję się nieco lepiej jak skupię się na rozmowie z Ryanem, schowam się pod kołdrą i udam, że nie istnieję. Na chwilę obecną nie mam lepszego pomysłu. A muszę coś zrobić, żeby więcej nie płakać w poduszkę. Dopiero się nieco ogarnęłam, szkoda by mi było to zaprzepaścić.

Historia pewnej historii...