mam wrażenie , że żyje tym co było, a nie tym co ma być. ciągle wypominam sobie błędy, właściwie głupie, ale które na mnie bardzo wpłyneły. myśle o tym , że nie chce myśleć. dosiadam emocjonalnego stuporu, który mnie kurwa kocha, ja go również, ale akurat nie w wydaniu ' hej, zamknijcie mnie w domu i wyłączcie limit na megavideo '

mam wrażenie , że sie postarzałam przez ostatni ( rok, dwa lata) o jakieś dziesięć.wole siedzieć ze stopami na kaloryferze i winem (just give me my cheap sofia , bitchez!) w ręce niż iść na jakieś pierdolone pseudo imprezki, widzieć twarze ludzi których widzieć nie chce. a z drugiej storny doskwiera mi co jakiś czas chęć wybycia - jeśli jest po co.  mój pokój to jest moje krolestwo. życie niestety odebrało mi laptopa (R.I.P) i troche trudniej teraz kisi mi się dupe w łóżku. może i jestem nolifem, ale napewno lepsze to niż bycie ćpunem albo nimfomanką (to by pewnie akurat coniektórych ucieszyło, zapewne wielce i wszelace) i pierdolenie o tym jacy to faceci nie są po puszczeniu się po jednym piwie. śmieszne są te nastolatki. z cipą, ale bez głowy. zresztą ja sama ostatnio sie przyłapuje na tym, że myśle sobie o kimś jak o jakimś tępym bydle, a sama pare lat temu w wieku tej osoby robiłam to samo. ja poprostu lubie spędzać czas ze sobą i mi to sprawia radość, o wiele większą niż bycie pośród osób trzecich. wystarczy mi kot, koc i herbata. ludzie = NIE. wole sobie popatrzeć zza szybki.

podpisano; chuj , socjopata i wredota.