Na jesień umieram.

Jesień jest jak cykliczny powrót do bycia nastolatkiem,

kiedy idiotyczne sprawy urastają do rangi dramatów

i byle co jest w stanie doprowadzić do płaczu.

W pewnym wieku bycie lekko żałosnym jest wpisane w życiorys i usprawiedliwione. Nie jestem w tym wieku.

W normalnych warunkach klimatycznych lekiem na jesień bywa zima.

Nie jest łatwo, ale mróz wybija zarazki chandry tak jak wybija robaki.

Nie można też odmówić piękna scenerii pokrytej białym puchem i lodowym wzorom na szybie.

Mamy jednak globalne ocieplenie i nie pamiętam, kiedy ostatni raz widziałam prawdziwą zimę w przyzwoitej porze. 

Cofam się mentalnie do gimnazjum.

Znów tylko Kasia Nosowska mnie rozumie. Muszę to przespać, przeczekać.

Cierpię na bardzo ciężkie stadium jesieni.

Choruję, wychodzą mi ósemki-> marudzę.

Ale już niedługo do kina na baję ->Hotel Transylwania 2 <3