Chyba znowu nie potrafię tu pisać.

Nie potrafię przelać to w żaden zrozumiały sposób.

Kosmos.

Kosmos możliwości.

Każdy z nas ma takie dni, gdy budzi się i chce się żyć.

Być może dzięki pogodzie, 

głupiej wiadomości,

masie dobrych snów,

i wspaniałych przyjaciół (dziękuję za nich za każdym razem).

Jestem w takim momencie mojego życia, że pogodziłam się sama ze sobą.

Wiem na co zapracowałam, z czego jestem dumna i co osiągnęłam i co zawdzięczam tylko sobie.

Wiem co zrobiłam (tego złego i dobrego) i jak za te złe rzeczy oberwałam milion razy mocniej i co mnie uczyniło silniejszą.

Jestem w momencie mojego życia gdzie akceptuję i lubię siebie. 

Są rzeczy nad którymi chcę pracować.

i te które już dawno nie nadają się do naprawy.

Bardzo długo czułam się zepsuta od środka.

Przez moje, czyjeś zachowania.

Przez słowa które ranią i są momenty gdy wciąż wracają by wbić mi nóź w serce którego niby nie posiadam.

Choć czasem słowa, te szczere są działaniem wystarczającym, by poruszyć niebo i ziemię.

Czas bardzo dużo zmienia.

Ale czy wszystko? 

Piekło jest w nas. W środku. Każdy nosi je ze sobą, dopóki go nie pokona.

Czas wytańczyć wiosnę.

Musimy tylko zbudować statek z papieru.