Są takie momenty w życiu, kiedy masz ochotę wszystko rzucić. Zostawić gdzieś za sobą, aby nie było już żadnego problemu. Nawet jeśli sprawiłoby ci to ogromny ból. Tyle rzeczy się sypie, wszystko dookoła jest takie bezsensowne. Takie bez znaczenia. Całe życie wtedy z ciebie uchodzi. I dopiero, gdy usłyszysz szczerą i ciut bolesną prawdę dociera do ciebie taki głosik, który powoduje wyrzuty sumienia.

Co ty wyprawiasz?

I wtedy wszystko wraca do normy. Nic już nie jest takie negatywne. Niczego nie chcesz zmieniać, bo jest dobrze tak jak jest. Zaczynasz wszystko od nowa. Bo po co tracić, skoro można korzystać? Po co ranić, skoro można sprawiać radość? Po co płakać, skoro można się uśmiechać?

Dziękuję, że jesteś.

Przepraszam za wszystko.

Kocham cię <3