MARZENIA

"Uważaj o czym marzysz, bo marzenia mogą się spełnić!"

Tak często marzyłam o znalezieniu szczęścia, miłości etc. że nie pomyślałam, że sama muszę to poczuć. Na dzień dzisiejszy przyznaję się, że jestem szczęśliwa. Mam wspaniałych ludzi wokół, świetnych przyjaciół, genialnych rodziców, którzy tylko czasami są niezwyczajni...chociaż łatwiej określić, że tylko raz na milion przypadków są zwyczajni. Chcę rodzeństwo. Wiem, że to niemożliwe, więc może być jakiekolwiek. Jak na jedynaczkę nie czuje egoizmu. Mam pokój, którym chcę sie podzielić, chcę mieć się kim zajmować kogo drażnić i rzucać poduszkami, chcę przepychać sie w kuchni i krzyczeć "Mamo! to onona popsuła!". Co z tego, że w domu wszystko psuje ja, nawet pierdzieloną mydelniczkę zawsze tłukę ja, nawet malakser, blender bóg wie co jeszcze. Nawet kopaną linkę z ręcznego. Bycie jedynakiem nie jest fajne i przyjemne. Będę mieć dwójkę dzieci. Nawet jeżeli potwory będą skazanę na ryby z dziadkiem i święcenie koszyczka ;) Po prostu nie chcę aby dziecko było samotne, aby miała z kim rozkładać namiot w pokoju, bawić się 247 i obrzucać błotem. Cokolwiek! No chyba że to będą niecierpiące się bliźniaki - wtedy sens posiadania dwójki dzieci się zatraca ^^ 

Miał być wpis o marzeniach zupełnie innych! Zdjęcie wskazuje na podróże, otóż gdy już wróce z pracy i pojedziemy z Anią do Hiszpanii chcę naznaczyć nową drogę. Lista, którą chce spełnić opiewa Gruzję, Indie, Węgry, może Macedonie. To są 4 punkty, które ja sama dla siebie chcę spełnić. To jest moje małe widzimisię. Ponadto chcę w końcu spotkać kogoś kto będzie chciał ze mną przejechać tę trasę oprócz Antkowej, która z wiadomych przyczyn nie może juz wszędzie ze mną jeździć i ma inne piorytety  - co rozumiem i szanuje! Chcę po prostu aby na mojej drodzę stanął ktoś z kim będę mogła zdobywać szczyty i doliny, zwiedzać krok po kroku naszą małą ziemie ^^ dużo oczekuje. No cóż, mam jeszcze wiele lat przed sobą!^^

Pa­mięta­cie, kiedy by­liście małymi dziećmi i wie­rzy­liście w baj­ki, marzy­liście o tym, ja­kie będzie wasze życie? Biała su­kien­ka, książę z baj­ki, który za­niesie was do zam­ku na wzgórzu. Leżeliście w no­cy w łóżku, za­myka­liście oczy i całko­wicie, niezap­rzeczal­nie w to wie­rzy­liście. Święty Mi­kołaj, Zębo­wa Wróżka, książę z baj­ki - by­li na wy­ciągnięcie ręki. Os­ta­tecznie do­ras­ta­cie. Pew­ne­go dnia ot­wiera­cie oczy, a baj­ki zni­kają. Większość ludzi za­mienia je na rzeczy i ludzi, którym mogą ufać, ale rzecz w tym, że trud­no całko­wicie zre­zyg­no­wać z ba­jek, bo pra­wie każdy na­dal cho­wa w so­bie is­kierkę nadziei, że które­goś dnia ot­worzy oczy i to wszys­tko sta­nie się prawdą. [...] Pod ko­niec dnia, wiara to za­baw­na rzecz. Po­jawia się, kiedy tak nap­rawdę te­go nie ocze­kujesz. To tak, jak­byś pew­ne­go dnia od­krył, że baśń może się nieco różnić od twoich wyob­rażeń. Za­mek, cóż, może nie być zam­kiem. I nie jest ważne "długo i szczęśli­wie", ale "szczęśli­wie" te­raz. Raz na ja­kiś czas, człowiek cię zas­koczy, i raz na ja­kiś czas człowiek może na­wet zap­rzeć ci dech w pier­siach.