Wcisnęłam kawałek chleba do ust. Dopiero teraz poczułam, że jestem głodna.

Starałam się nie odzywać i nie ukazywać żadnych emocji na twarzy,                                                           

pomimo niepozornych żartów krążących wśród wszytskich zgromadzonych wokół stołu. 

Uśmiechnęłam się z przymusu. Lubię go, naprawdę. Tylko czemu nie pomógł jej w tak

ciężkim okresie w jej zyciu? Nie potrafiłam tego za żaden sposób zrozumieć.

Wiedziałam doskonale o tym, co mogła czuć. Wkońcu przeżyłam to samo. Tylko, że ja

zawsze ją miałam, nawet kiedy nie chciałam. Nawet, kiedy nic nie mówiłam i jedynie płakałam w jej rękaw,

że chyba Bóg mnie nie kocha, a może nawet nienawidzi.

Ocknęłam się z myśli, kiedy kropelka gorącej herbaty spadła mi na spodnie. Zabolało.

Uchwyciłam w dłonie szklankę i jak gdyby nigdy nic wyszłam z dusznego pomieszczenia.

Zaczęłam żałować, że znam prawdę.

Moje oczy lekko się zaszkliły. Zdałam sobie sprawę, że nie słyszałam jeszcze całej. Znałam

jedynie jej tysięczną część...

Pozdrowienia dla wszystkich tych, którzy są mi najdrożsi;*;*;*