Ech... Tak jakoś na wspomnienia mi się wzięło.. włączyłam muzykę i zaczęłam przeglądać wszystkie moje zdjęcia na komputerze.. No i buum! Trafiłam na to.. Jak je zobaczyłam, łzy od razu zaczęły spływać mi po policzkach.. Przypomniało mi się jak to zdjęcie robił nam Radzio [*] Jak go poprosiłam, a on z uśmiechem do nas podszedł i zrobił nam kilka zdj. Wszystkie wspomnienia zaczęły wracać.. Pamiętam wszystko jakby to było  wczoraj.. Pamiętam jak wrzucił mnie do wanny z wodą.. Jak podwiózł bryczką do domu.. Jak byłam z nim na polu po słomę.. Jak musiałyśmy układać ją na krytej ujeżdżalni, a on się śmiał, siedział na ławce  i nas poganiał..  zawsze z nami żartował.. pomagał nam jak tylko mógł.. Bronił nas.. Był dla nas jak  straszy brat, jak przyjaciel... Dbał o konie, o stajnię, o nas.. A teraz tak nagle go nie ma.. Zawsze jak przejeżdżam koło stajni, jest tam tak pusto.. tak cicho. Ostatnio codziennie chodzę na cmentarz na jego grób, ale nadal nie dociera do mnie że on nie żyje.. że ten nasz RADZIO nie żyje.. Często zadaje sobie pytanie dlaczego akurat on? Dlaczego to nie mogło potoczyć się inaczej? NIE MA TAKIEGO DRUGIEGO JAK ON I NIGDY, ALE TO PRZENIGDY  NIKT NIE ZASTĄPI NAM RADZIA! Mimo, że go nie widzę, wiem że on nadal z nami jest i  że nas nigdy nie zostawi..