.

Nie jestem dumna z moich uczuć. Nie jestem nawet dumna z siebie samej. Poranki przerazają jeszcze bardziej niż noce. Cholerne słońce juz nie liże Cie po twarzy, sen wychodzi spod powiek i juz nie masz dokąd uciekać. Nakrywanie głowy poduszką od dawna nic nie daje. Świat wtedy uderza z jeszcze wiekszą siłą i wiesz że już jest blisko, ze już prawie mnie zlamał. Czuje sie jak sucha gałązka i to wcale nie z powodu notorycznego odowdnienia.  Śni mi sie odpoczynek i dawne czasy. te zapomniane, uporczywie wracające. Wolałabym tam zostać, zakleic oczy i nie wychodzić spod kołdry. Przykryć uszy poduszką i zostać we snie. Bo tam jest prościej. Tak, to bardzo brzydkie uczucie. Najbrzydsza z  całego dosc groteskowego stanu jest niemożność pozbycia się tego wszystkiego. Cały czas próbuje strzepać je jak jakieś paproszki, wyjątkowo uparcie tkwiące na moim ramieniu. I ciągle siedzi, na mnie we mnie. Wydaje sie powoli materializować. Przybiera dziwne postacie, ściska wnętrzności i niszczy wszystko co tylko kiedyś miało jakąkolwiek wartość. Tak bardzo go w sobie nie chce. Nie chce słuchać jego zdradliwych podszeptywań... Czasami boje się, ze to nie ono jest złe, to ja.  Co raz ciężej mi z tym człowiekiem siedzącym we mnie. Zbyt często się sprzeczamy i zbyt często nie zgadzamy. Czasami na Nią krzycze, a Ona czasami płacze. I zgrzytamy sobie zazwyczaj wieczorami. I żałuje że  nie moge Jej przytulić kiedy tego najbardziej potrzebuje... Każda noc jednakowo mnie przeraża. Męczą mnie złe sny. Męczy mnie żal. Przeraża mnie to całe kłębowisko uczuć. Ulice po raz kolejny zszarzały. Ludzie już dawno stali się szarzy. Krzykliwością próbują zatuszować nieciekawe myśli, pospolite zachowania, poglądy zmieniające się w zależności od odbiorcy. Dzisiaj pachnę deszczem. Ciszą i deszczem, a pod powiekami trzymam tylko mi znaną poezje. Nie mam zbyt wiele do powiedzenia, nieumiejętnosć wyrażania własnych emocji zawsze była moja największą wadą...  Pogoda nie wpływa na mój stan. Siedze pod kocem, podkulam stopy i myśle. Popijam herbate i od czasu do czasu naciskam na uporczywie migająca koperte w rogu. Nie odpisuje. Nie mam ochoty odpowiadać na kolejne pytania. Nie dzisiaj i nie wam. Na przemian zimno i gorąco. Zwaiować mozna. Już wariuje, albo bardzo bym chciała, wtedy każde moje zle zachowanie mogłabym zgrabnie wytłumaczyć, wyprzeć się, zgonić na chorobe. Teraz sama odpowiadam za siebie i to troche smutne. Mam ochote przeklinać. Mam ochote trzaskać drzwiami, biegać, krzyczeć, walić w ściane. A teraz zamiast w ściane próbuje w klawiature, niewiele daje. To co czuje zapewne daleko odbiega od rzeczywistości, ale w tym cholernym kłębowisku trudno jest znaleźć to przewodnie, to którego sledem mogłam bym iśc, bez mapy nie dam rady. Chociaż nawet gdyby ktoś był na tyle uprzejmy ze wyrysowałbym mi droge zakręt po zakręcie, to i tak pewnie w połowie zgubiłabym się, straciałabym motywacje. Jestem słaba. Życie mi ciąży. Sprawy wskakują na barki, a ja uginam sie pod ich ciężarem, potrzebuje zeby ktoś, ktokolwiek ujął ich troche, choc odrobine.

Nie żebym teskniła, tak poprostu dla przypomnienia że jeszcze jestem.