Frustracja

Nathaniel Rainer - Frustracja

Stało się.

Od początku wiedziałem, że tak będzie.

Wylewam frustrację popadając w bezdech.

Stoisz w bezcenie na swym wywyższeniu, na swym piedestale.

Białe Twoje oczy, nie widzisz mnie wcale.

Ja nie widzę ich błysku.

Nieskazitelny marmur skóry, którego nie można już dotknąć.

Bezwonna, nie czuję już jej zapachu.

Biel i pustka.

Nie widzę szczęścia w ceramicznym uśmiechu.

Ukryte przed wszystkim za kotarą utkaną z mych lęków.

Nie widzi nikt, nie współczuje nikt.

Nie ufam nikomu.

Muszę składać hołd w tym nieprzeniknionym chłodzie.

Od Ciebie pokrywam się szronem.

I nie chcę zgasnąć, nie.

Nie zgasnę, nie.

Nie pozwól mi zgasnąć, nie.

Nie wie nikt.

Nie czujesz Ty.

A ja gasnę.

Mgłą oddycham.

Zimnem się karmię i hibernuję.

Żywego słowa mi bardzo brakuje.

I tęskno do czułych wyrażeń i miłych myśli.

Niech mi się ciepło radości przyśni.

Srebro mnie obrasta bym temu mógł sprostać.

Z tej kabiny z weneckiego szkła chciałbym się wydostać.

Zwymiotować cukier i sól.

Motyli znad głowy przegonić jak najwięcej.

Chcę bezmętnie widzieć i wiedzieć.

Chcę ognia, chcę ognia, daj płomień.

Ja Cię spalę i rozpalę.

Ja Cię obniżę.

Ja nadam Ci wzrok i blask.

Ja odbuduje tkanki skóry.

Oddam Ci mój zapach.

Moimi farbami Cię pomaluje i stanami intensywności wypełnię.

Z mojego uśmiechu radość spełznie na Ciebie.

Przedrę kotarę od góry do dołu.

Zobaczą, niech zobaczą.

Ja ucieknę cały w prochu.

Niech usłyszą, ja wykrzyczę.

Nie lękam się mocnego głosu.

Ja Chcę! Ja Potrzebuję! Ja Pragnę!

ja usycham

To tylko sen, ja tylko śnię.

Macham rękoma, wchłaniam powietrze.

Moczę poduszkę wodą i solą.

Czym to wszystko?

Iluzji tłem, snem cieniem, nicości dnem.

Cóż może dać to co nietrwałe,

skoro snem życie jest całe?

I nawet sny są tylko snem... dobrze to wiem.

Z Twoich ust ciemność piję.

Niech ten chłód nie zabije.

I niech nie łapie mnie za szyję.

Niech żaden motyl mnie nie pokryje.

Twoje imię się na mnie goi.