Dzień 20 - Kłamca

Dlaczego kłamiesz? Czy Ty odróżniasz jeszcze prawdę od kłamstwa?

Kiedy patrzę wstecz na moje życie, to nie chodzi o to, że nie chcę widzieć go dokładnie

takim, jakim było. Wolę zapamiętać moje życie w sposób artystyczny. I zgodnie z prawdą,

kłamstwo o tym wszystkim jest dużo bardziej prawdziwe, ponieważ ja je wymyśliłem. Moja

przeszłość to niedokończony obraz, i jako artysta tego malunku, muszę wypełnić wszystkie

brzydkie dziury i sprawić, że stanie się znowu piękny. To nie dlatego, że jestem kłamcą,

po prostu brzydzę się rzeczywistości.

A więc stało się. Jestem istotą zrodzoną z kłamstwa.

Półprzezroczystą gęstą mgłą, znikam.

Bez Ciebie jest mnie pół.

Ginę powoli, nie boli.

Topię się.

Owinięty w kokon, popiół, miód, szło, plastik, cukier.

Wydrążony w środku, pusty, pneumatyczny.

Zanim zjedzą mnie motyle.

Spij mój miąższ.

Dalej.

Jestem mętnym pryzmatem całego świata zmysłów.

Intensywność mnie pali aż do kości.

Wyraziste są igiełki bólu.

Ostre blaski bez łaski.

Ujrzyj mnie.

Odrywam się powoli od rzeczywistości, płatami skóry.

Zamykam się w świecie własnym, bezpiecznym.

Autystycznie się bawię w chowanego.

Irracjonalne myśli, urojenia.

Ucieczka.