?

"Może znaczysz więcej niż sam wiesz 
Może pragnę Cię bardziej
Niż ktokolwiek kiedyś pragnął Cię
Może jesteś kimś kim łatwiej być
Może głuchym milczeniem
 Kiedy pytam dokąd iść.."

Czy nasze życie naprawdę musi być tak bardzo uzależnione od osób trzecich? Czemu nie potrafimy żyć tak jakby ich nie było, tylko kontrolujemy każde słowo, każdy ruch. uważamy na to co robimy by się przed kimś nie spalić. Może się boimy ale czego? Boimy się siebie? To paranoja! Nie  da się całe życie oszukiwać siebie, to czemu mamy przed kimś innym udawać? Przecież chcemy żeby poznał nasz świat  i został w nim na dłużej. Czego boimy się w szczerości? Tego że się wygłupimy, czy może tego że nie przypasujemy drugiej osobie? Czemu ustawiamy swoje życie pod dyktando osoby trzeciej? Tylko dlatego że zależy? Przecież nie mamy pewności, że ona podziela nasze uczucia. Możemy jedynie sie domyślać ale domysłami nie da się ciągle żyć. Jest to zbyt męczące, ludzie są męczący. Strach jest paraliżujący, a odwagi zawsze brak w najważniejszych momentach. Czemu nie potrafimy zyskać pewności poprzez szczerość? Życie jest dość prosty tylko my sami je sobie komplikujemy. Nie potrafimy otworzyć się na ludzi bo się boimy. I znowu ten pieprzony strach, który wszystko komplikuje. Może czas by go w końcu przezwyciężyć a życie stało by się łatwiejsze i pewniejsze? Czy może nigdy nie będziemy pewni? Wiem jedno, pewni możemy być jedynie śmierci, ale ona też potrafi zaskoczyć i to bardziej niż nam się może wydawać. Potrafi przyjść w najmniej odpowiednim momencie. Czemu nie znamy daty własnej śmierci? Wtedy  żyli byśmy pełnią życia i odpowiednio wykorzystali czas na tym, i tak już pełnym zła, świecie. Wszystko odkładamy "na jutro", które przekłada się na kolejne "jutro". W końcu tego "jutra" zabraknie, nie będziemy wiedzieć nawet kiedy.  Zabraknie "jutra" dla osoby trzeciej, a jej brak z pewnością odbije się na nas. Może przyszedł czas na szczerość nawet kosztem lepszego jutra ?