Wyostrzone receptury do granic czasem mam dosyć,

Mam pewność, że jestem chory, pierdolą mnie ich diagnozy,

Służy magistry, doktory, szamani, wiedźmy, znachorzy,

Kiedyś za te metafory rzucaliby mnie na stosy,

W pomieszczeniu zadymionym wprawiam mózgi w stan narkozy,

Niosę styl zaginiony jak manuskrypt z Saragossy,

Zanim stworzą serum, wiem jedno, że pan nas stworzył,

Po to by w tym koloseum wygrywali gladiatorzy,

Nie ruszaj się jeszcze czekaj, przecież tnę Ci potylicę

Skalpel płynie przez marcepan, sięgam po pilniczek,

Zaufałeś mi jak dziecko, a ja szperam Ci w psychice

Wróć na obrotowe krzesło, zwariujesz od przywidzeń,

Powiem to co mam powiedzieć

Czuję, że ten świat mnie słucha,

Nie umiem myśleć co będzie, wycieram tylko krew z ucha,

Posłuchaj ołów ma zapach, zaufaj, znam się na kwiatach

I niech ślepe kule niesie ten co zwie się Akrobata!

Cześć, śmiecenie czas zacząć.

Jeśli chcesz poinformować mnie o zaistniałym bałaganie na tle zdjęcia, to pragnę Cię uświadomić, że o tym wiem!:-)

Odnoszę dziwne wrażenie, że nigdy się tego nie pozbędę. Dlaczego te niechciane wspomnienia wracają do mnie, gdy tylko wrócę do domu.

To już jest chore.