Dave Lenards (yeehoo)

Kliknij "Fajne" i przeczytaj!  Lubię to!

Cza­sem mam wrażenie, że cały świat jest pok­ry­ty sza­rym gra­fitem ołówka. Ko­lory blakną, wyp­ra­ne w codzien­ności od­dechu. Świata ma­jaczą - roz­my­te jak pod­czas ulew­ne­go deszczu. Ludzie gu­bią swe bar­wy nieza­leżnie od pos­po­lite­go bo­gac­twa czy biedo­ty. Każdy hałas sta­je się szme­rem, za­budo­wanym gru­bym mu­rem mo­noton­ni. Przechadzając się ulicą, na­wet psom nie chce się szcze­kać choć dob­rze słyszą ryt­miczne kro­ki wy­bija­ne o ten sam, sza­ry bruk. Wszys­tko na­wet tu, ob­ra­cam w je­den od­cień choć tęcza na niebie przy­pom­niała o bo­gac­twie barw. Kiedyś grała we mnie pus­tka, wro­gość, ból, który w ak­cie sub­li­mac­ji stał się og­romną niena­wiścią i miłością za­razem. To wszys­tko gra na­dal, tworzy mnie, czuję w so­bie wiel­ki po­ten­cjał siły. Chcę wal­czyć, chcę by mo­je czy­ny przy­nosiły większe re­zul­ta­ty. Mam plan. Włada mną des­pe­rac­ja, ale wiem, że to po­może. Jes­tem sil­ny, nikt nie ma pojęcia jak bar­dzo. Mam władzę nad życiem. Mam władzę nad ludźmi. Mam władzę ich uka­rać.Ten świat mu­sisz wyob­ra­zić so­bie sam. Ja tworze go na ob­raz snu... Ty stwórz go na ob­raz włas­nej wyob­raźni. Do­daj mu ko­lory, pro­mienie słońca, jeśli ta­ka jest Two­ja wo­la. Dla mnie ma on od­cienie lo­dowe­go błęki­tu, który roz­grze­wa mo­je ser­ce. Twarze też mu­sisz zo­baczyć sam... sam mu­sisz so­bie wyob­ra­zić śmiech, łzy i cier­pienie... sam mu­sisz je poczuć by zro­zumieć. Mu­sisz spoj­rzeć w swo­je ser­ce, a i tam od­naj­dziesz świat ta­ki jak ten... ze snu... z marzeń... tyl­ko Twój... tyl­ko je­den, wyjątko­wy. Ta­ki gdzie miłość, przy­jaźń i niena­wiść mają moc większą niż rażenie pioru­na, a ciem­ności rozświet­la myśl, że prze­cież nie jes­teś sam. Gdzieś tam jest ktoś, kto cze­ka z za­par­tym tchem na Twój powrót do... snu... Gdy­by szczęście jed­no miało imię, jak­byś je naz­wał? Naz­wałbym je imieniem wszys­tkich kwiatów, które kochają się w Twych oczach. I wszys­tkich kro­pel w morzu, które ob­my­wają Two­je sto­py, gdy sta­niesz u je­go wdzięczne­go brze­gu, proszące­go o jed­no Two­je ski­nienie by powrócić i zaszu­mieć tyl­ko dla Ciebie. Szczęście niejed­no ma imię, wiesz? W nim do­konu­je się prze­miana zła w dob­ro, zap­la­tające war­kocze na połaciach ludzkich, gorących prag­nień. A po­tem wir wiat­ru roz­plątu­je war­kocze marzeń i roz­bi­ja ich fa­le o szczęście, tak by skrap­lało ono rosą każdą, choćby naj­bar­dziej przygnębioną twarz. Ale gdy­bym miał naz­wać szczęście imieniem wpra­wiającym w drżenie ser­ce świata, ser­ce mo­jego świata oraz mo­je włas­ne su­mienie, spocząłbym tyl­ko na jed­nym słowie. Głębo­kim, dźwięcznym i kuszącym po­wab­nością!

...jak po­ran­na ro­sa na kwiato­wych płat­kach. Imieniem miłości.

Twoim imieniem.

Pisał: Dave Lenards

Zdjęcie: Marcel P.

+ Dodaj do znajomych! < KLIK!

 | Blogger | Twitter | YouTube | Tiny! |

| Facebook FUNPAGE | 5100 osób Lubi to!