Czy łatwo jest określić czym jest cisza?

 I czym wobec tego wszystkiego jest spokój?

Który tak ogarnia wszechobecność danej chwili.

Co powoduje, że milczenie staje się tak bolesne?

Z czyjej perspektywy należy na to popatrzeć?

Co zrobić, żeby zaradzić tej sytuacji?!

NIE WIEM.

Setki pytań rojących się w głowie niemogących znaleźć odpowiedzi na nie.

Milion myśli na minutę, których nie da się okiełznać.

Próbując pracować nad swoim człowieczeństwem.

Albo raczej nad swoim temperamentem.

Rozważając w dalszym ciągu czym jest cisza?

Podczas, gdy umyka powoli świadomość przyjaźni.

I tego co z nią jest związane, a w konsekwencji moment jej utrzymania.

Kiedy w ułamku sekundy poluzowują się wszystkie splątane więzi.

Czegoś za czym można bardzo mocno tęsknić.

Albo raczej za konkretnymi osobami.

Bo jako jednostka jeszcze dajemy temu przyzwolenie.

Temu co łączy, przywiązuje, a potem rozdziela.

I pewnie to jest swego rodzaju odpowiedz na to skąd bierze się ten smutek...

Na który nie sposób znaleźć tak prędko cudownego lekarstwa. 

A jeszcze w tym wszystkim pytanie o jednostkę.

Tę, która teoretycznie przyprawia o szybsze bicie serca.

By móc całkowicie dostrzec jej sens w czyimś życiu.

A także prawdziwą wartość i znaczenie jeszcze. 

Aby mieć świadomość czy jest ona prawdziwa...?!

Kiedy na każdym kroku sobie umyka, albo nie daje znaku życia.

Bo zbyt lekko podchodzi do tego wszystkiego.

Gdyż pozornie nic strasznego się nie dzieje.

A i tak nie mogąc tego złapać tego w dłonie, 

aby móc mocno przytulić do serca.

W oczekiwaniu na coś jeszcze...

Na coś więcej...

Jakby tam jeszcze coś było... ISTNIAŁO?!