Mówisz, że jestem podła, wredna, okropna i niemiła. Ale ja Ci powiem, że prócz mego imienia nic o mnie nie wiesz...
Znowu gryzę się ze sobą. Ukrywam swoje uczucia. Jestem tak psychicznie oskalpowana z tego. Skrzętnie nauczyłam się chować swoje uczucia i doszło do tego momentu, że nie potrafię powiedzieć "Kocham Cię", po prostu, nie potrafię.
Nauczyłam się zakładać maski. Aż czasami nie wiem kiedy jestem "prawdziwą sobą". Śmieję się? A skąd wiesz, że nie cierpię w sobie, tylko po prostu założyłam taką wesołą maskę. I tak jest, choć nie wiem jak bym źle się czuła, to gdy tylko założę maskę wszyscy myślą, że jest już dobrze.
 Czy mnie to boli? Boli. I boli jeszcze bardziej od tego, ze po tych słowach mógłbyś mnie wyśmiać. Przeżyłabym to, nie pierwszy i nie ostatni raz by mnie to spotkało. Boli mnie to, że potrafię oszukiwać siebie, nie w taki sposób jak "inni", okłamuję wszystkie możliwe uczucia jakie kieruję do innych. Tylko Ci, którzy naprawdę mnie znają, a jest ich niewielu, albo Ci którzy naprawdę mnie rozumieją wiedzą co czuję, nie muszę im tego mówić, chociaż czasami to robię, bo inaczej nie wytrzymałabym sama ze sobą.
Doszłam do tego momentu, że łzy na mojej twarzy są tak niebywałe, tak niemożliwe.
Być moze łzy to nic takiego. Nie dla mnie. Płacz wyzwala, przynosi ukojenie. Chwilowe, ale zawsze.
Łzy to oznaka człowieczeństwa? Tak samo jak ból?
Okej, może i wylewamy łzy, ale zwierzęta też płaczą. One płaczą w najokrponiejszy sposób, bo człowiek widzi łzy drugiego człowieka i jeśli ma serce po właściwej stronie to pomaga drugiemu. Natomiast zwierzęta mają tylko niemy krzyk, nie widać ich łez, one płaczą wewnątrz siebie, bo inaczej nie mogą.
Ból? Tak samo odczuwają jak my, tylko, że my możemy o tym powiedzieć i tyle. Tyle nas od nich różni. 
Nie mają rozumu, nie myślą? Boże to już najgłupsze rzeczy jakie słyszałam. Kierują się instynktami? A my to co, nie? Heh...
A Ci wszyscy pedofile? To przecież też ludzie. Czym się kierują? Instynktem. Przerośnięte ID to wszystko.
Miłość?
Czasami się zastanawiam, czy nie istnieje tylko w tych wszystkich romansidłach. Czasami znowu chciałabym mieć kogo kochać.
Z kolei czasami zaś sądze, że to kolejna sprawka naszych kochanych instynktów. ID i przetrwania i tyle.
Szalone, prawda? Sama sie czasami gubię w moich przemyśleniach.
Tak wiem, dzisiejszej nocy znowu bedę wyrzucała sobie wszystko, tak jak co noc.
Dlaczego? Nie wiem...
Jestem katem i dzieckiem w jednej osobie, czasem też po prostu oberwatorem. Zakładam słodką maske cynizmu i patrzę co robią inni, co robię ja.
A nocą, albo gdy jestem sama, chociaż nie, nie ma momentu w moim życiu, w którym bym sobie czegoś nie wyrzucała.
Czy ja się żalę? Być może. Wiem jestem słabą osobą. Cokolwiek bym nie zrobiła, jestem słaba.
Nie potrafię mówić o sobie, wolę pisać, co też po zresztą robię.

Pozdrawiam i Buziakołakuję ;*