Gdyby ktoś się zastanawiał, gdzie jestem, kiedy mnie nie ma.

Postanowiłem podjąć trud studiowania, a zgodnie z zainteresowaniami i wynikami matury zagnało mnie na wydział polonistyki dość wiekowego uniwersytetu. Tym samym stałem się napływowym semi-mieszkańcem dawnej stolicy Polszy. Na szczęście nie muszę dzielić jamy ze smokiem, bo znalazłem nieco lepszą kwaterę i w odrobinę lepszym towarzystwie ;) 

Żyję sobie spokojnie, z dobrodziejstw dorosłości na razie nie korzystam. Postanowiłem odwiedzić starego fotobloga, bo towarzyszył mi przez dość długi czas życia, a że zamykam pewne jego etapy, nie mogłem się oprzeć, by podsumowanie zawrzeć również tu. Trochę to zabawne, bo z dzieckiem, które zakładało tutaj profil dzisiaj nie łączy mnie już prawie nic. A najlepsze w tej zabawie jest to, że za kilka lat 30-letni ja nie będzie czuł więzi z młodym człowiekiem, którym jestem teraz. Nie ma to jak odkryć, że życie naprawdę jest podróżą. 

Hm, zatem pozdrowienia dla tych, którzy tu jeszcze zaglądną, zwabieni dość uroczym widoczkiem na zdjęciu. Jest mojego autorstwa (zdjęcie, nie widoczek, aż taki gromowładny się nie zrobiłem) i przedstawia Tatry z pewnej urokliwej polanki w Zębie, gdzie się wczasowałem po maturze.