JAK DZIWNIE ŚPISZ

Był pożar światów teraz sadze - jest filowanie knotów skwierk i kopeć- osiadają na włosach nieczułych i śpisz Jak dziwnie śpisz z leciutkim uchyleniem powiek Czy jesteś głębinową rybą swojego snu o płetwach rzęs ruchliwych w chwiejnym jaśnieniu świec jak byś nie dotarł jeszcze do tej najgęstszej strefy niezmąconego cienia nad którą noc buduje coraz wyższą stromiznę nieba bez gwiazd A może znów wypływasz zorzą zwodniczą tknięty jej jadowitym blaskiem miedzi w ciemnych rozbłyskach przeciekającym w ciebie niedotuleniem rzęs i znowu czarna krew światła tej ziemi rozsadzać ci będzie wzdęte nienasycone żyły Był pożar światów jest opadanie sadzy i skrzyp piwnicznych drzwi północy i dreszcz i miękki nacisk palców i drętwy opór powiek