Wyzywam cię, wrogi przyjacielu

Ty, z fałszywym groszem w oczodole, Przyjacielu z triumfalnym spojrzeniem, Coś mi wtrynił kłamstwo, zaglądając Tak bezczelnie w mój najskrytszy sekret, Lśniąc miedziakiem oka tak kusząco, Że łakomy ząb miłości kąsał, Zgrzytał, a ja dyszałem w mozole; Ty, którego teraz zaklnę, żebyś Stał jak złodziej w lustrzanej pamięci, Z grą uśmiechu tak niezapomnianą, Chyżą dłonią odzianą w aksamit I całym moim sercem pod twym młotem; Ty, tak niegdyś szczery i pogodny, Gdyś przesuwał przez powietrze prawdę, Ty, mimowolny mój domownik - Nigdy nawet na tę myśl nie wpadłem, Że choć kochałem ich przywary Tak jak ich dobre dusze, Przyjaciele byli mi wrogami Na szczudłach, z głową w chytrej chmurze.