Miły dodatek...

"Żyj tak jak chcesz."- powiedziała trzaskając drzwiami. Choć kompletnie nie wiedziała o co jej chodzii. Znajdowała morze argumentów, które wzajemnie się wykluczając, tworzyły dość bezsensowny potok słów, raniący dogłebnie. Chciała by bolało, jednak zadając mu ból wbijała nóż w swoje serce. NIe wiedziała czy go kocha, bo czy cierpienie jest dowodem miłośći?

Ich związek był dziwnie obojętny obojgu, bez konieczności bycia, chęci poznania się, ale nie potrafiła bez niego żyć i wcale nie nazywała tego przyzwyczajeniem . Bez niego, oddychając tym samym zatrutym powietrzem co reszta, odczuwała brak tlenu. Dusiła się myśląc o tym, że jej ukochany może przebywać z kimś innym, gdzieś indziej...

Miliony raniących rozdzierających słów, a ona jednak najmocniej pamięta "Twój uśmiech, brakowało mi go" i tą szczerość w jego oczach, tą troskę...

Chciała by wrócił.

Nie wróci. Jego miłość odeszła, gdy nadeszły ograniczenia, a konkretniej, gdy przyszła ona, już wtedy jej nie kochał.

Samo posiadanie nie jest pełnią szczęścia. Szczęsciem jest dla nas coś, co wydaje się nam nieosiągalne. Gdy jednak uda się zaspokoić pragnienia, nasz zdobyty cel jest bezwartościowy. Z ludźmi jest to samo, gdy nie uczestniczy w tym miłość.. i tak się właśnie czuje

"Stąpamy we dwoje po niepewnym gruncie.."

Z dedykacją dla Franka.

Choć nie jest to szczyt marzeń i możliwość.

Practise makes perfect. :)