Zatrzymane w kadrze 

Yay, Nuria Death!

Starą rzecz na dysku znalazłam.

Jest taka granica między życiem a stagnacją. Czasami, kiedy nie potrafimy poradzić sobie z emocjami, one zaczynają nami rządzić. Zbierają się jak krople w za małych naczyniach naszych dusz. Zbyt późno zauważamy, że jest ich zbyt dużo, żeby móc nad nimi zapanować. To one panują nad nami. Przelewają się i kipią a my możemy zrobić tylo dwie rzeczy: wylać wszystko na podłoge albo zakryć wylot szklanki.

Ciche społeczeństwo naszych czasów nie toleruje podłogi zachlapanej emocjami.

Więc zakrywamy szklankę dłonią. Tak nas nauczyli. Trzymać mocno, dociskać do oporu. Udawać, do końca udawać, że szklanka jest absolutnie pusta. Ale małe kropelki emocji nadal się zbierają, coraz szybciej, coraz szybciej...

Aż pewnego dnia to się dzieje.

Ciśnienie rozsadza szkło. Nie czujesz nawet jak pęka. Nie słyszysz. Po prostu nagle uświadamiasz sobie, że szklanka w twoich rękach jest pusta i nie możesz jej już napełnić. Że popełniłeś błąd.

Siedzę w pokoju i patrzę w monitor, na mrugający na białej kartce kursor i myślę, co mogę wam jeszcze powiedzieć. Do czego się przyznać. Przed czym ostrzec. Prowadzę nieustanny dialog z samą sobą, odkrywając wciąż obszary własnych myśli, o których nie miałam pojęcia. Ciekawe, kiedy ten dialog doprowadzi mnie do szaleństwa.

Świat to słowa, symbole i osoby. Jako osoba piszę do was, budując symbole ze słów. Tak jest łatwiej, niż mówić wprost.

Jest taka granica między życiem a stagnacją.

Zastanawiam się, kiedy ją przekroczyłam.

Nie ufajcie prostym uśmiechom, prostym zachowaniom, prostym gestom. To tylko krople, które uderzą o szkło, odnajdą w nim szparę i znikną.

Gdybyście zechcieli podejść bliżej, zamiast czekać, aż sama wam to pokażę, zauważylibyście.

Szklanka jest pusta.

Alter Bridge - White Knuckles