Co za paradoksalny świat, w którym to, że masz jakieś hobby jest karane krytycznym wzrokiem innych ludzi. 

Nie chciałam żyć w tym świecie i oglądać jak moje pokolenie powoli upada na samo dno. Pozostawiając po sobie jedynie łuche echo. Popełniając codziennie te same błędy, patrząc jak czyny prowadzą do niewidzialnej zagłady.  Mogłabym powiedzieć, że znowu nic nie czuję, że stało mi się wszystko obojęnte. I, o zgrozo! , byłaby to prawda. Już dawno zgasły iskierki w oczach, już dawno porzuciłam nadzieję.  Chyba dorosłam, zrozumiałam, że kibice to tylko kibice, że nie wszyscy zasługują na szczęśliwe zakończenie.  Muszę żyć teraźniejszością i będę się starać.  Życie jest życiem, pan przecież wie .  I jakoś tak przestało mi nawet zależeć. Tak po prostu. 

Ja go nie kocham taka jest prawda... :)