End of the road.

Wczorajszy dzień był ciężarem. W ogóle ten tydzień jest ciężarem. Wielkim.

Pojawiła się masa problemów, a co za tym idzie, pogorszenie się mojego stanu.

Pewna osoba miała racje. To JA jestem powodem tych problemów. To JA je buduję i to JA je nakręcam.

Ja powoduję, że są one jeszcze bardziej pokręcone. Gubię się w tych labiryntach i poddaję się w środku drogi do wyjścia. Przerzucam to wszystko na innych, myśląc, że będzie mi lepiej. Niszczę świat swój i cudzy. Powoli i od środka. Niby nie celowo, a jednak świadomie.

Przepraszam, że nie posłuchałam, przepraszam, że podejmowałam tak dzienne decyzje.

Zniszczyłam znajomośc jednym głupim błędem.

Nigdy nie zapomnę słów rzuconych w moją stronę.

Tych pozytywnych i negatywnych.

Nie zapomnę nigdy, bo to one pozwalają mi się teraz budować.

Ostatnie rozmowy. Ostatnie uśmiechy. Ostatnie pożegnania.

A na samym końcu tego spektaklu wykonam delikatny ukłon i oficjalnie zejdę ze sceny.