07.01.2017r.

Jak to wszystko się zmienia. Coś jest, a później tego nie ma. Jutro powrót do Krakowa. Nie chcę jechac, bo wiem że powrót tam oznacza egzaminy, nauke, łzy, stres i moje załamanie nerwowe. Ciężko jest samej. Samej w sensie, bez kogoś obok. Mam mega wsparcie w mojej Mamie, zawsze mogę zadzwonić, pogadać, wypłakać się, ona ZAWSZE trafi do mnie tak, że jest mi tysiąc razy lepiej. Dzięki niej się nie poddaje, choć przez te 3 miesiące chciałam to zrobić ze 100 razy. Kocham ją najbardziej na świecie. Zrobiłabym dla niej WSZYSTKO. Żadna rozmowa z przyjaciółką, żadne spotkanie nie jest w stanie mi zastąpić mojej najlepszej Mamy. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak ważna jest rodzina. Teraz gdy spędziłam sylwestra w domu, z Mamą, wiem, że wolę siedzieć na trzeźwo pod kołdrą z nią i oglądać kabarety i seriale, niż iść się po prostu najebać ze znajomymi i zmarznąć tak, że na drugi dzień nie dość że mieć kaca, to umierać z bólu gardła czy lezeć z gorączką. Nie chce wracać, bo wiem ze nie prędko tu wrócę. Mogę założyć się o stówę, że jutro przy odjeździe będę płakać. Dziś w nocy też, już mam łzy w oczach. Jestem strasznie słaba. I bardzo mi z tym źle. Ciężko. Niefajnie. Ale wiem, że robię to dla Niej.

Kiedyś jeszcze znajdę sobie kogoś kto pokocha mnie taką, jaka jestem. Z moimi wadami i niedoskonałościami. Ktoś kto wzniesie mnie ku górze. Ktoś, dzieki komu pokocham siebie.

Nie wiem czy tęsknie za nim, czy po prostu kogoś mi brakuje. Kto wieczorem napisze mi 'Dobranoc, kocham Cię najbardziej na świecie". Kto zadzowni do mnie nad ranem i powie "Dzień dobry Skarbie, wstajemy". Teraz budzi mnie tylko alarm telefonu, wstaje po to żeby przeżyć.

Miłego wieczoru. Mój nie będzie miły. Bo nie chce żeby był. Dobranoc.

20:55