Moja tajemnica 33

Przez całą drogę nie zamieniliśmy nawet słowa. Mój strach zniknął dopiero jak Krystian zatrzymał samochód na jakimś parkingu podziemnym. Obszedł szybko auto i otworzył mi drzwi.

-Chodź.

-Ale gdzie?

-Jak w końcu wyjdziesz to się przekonasz.

Widziałam, że traci cierpliwość, dlatego, żeby go nie denerwować wysiadłam. Złapał mnie za dłoń i pociągnął w stronę wind. Wcisnął przycisk i winda miała zawieźć nas na 4 piętro.  W końcu drzwi się rozsunęły i w ciszy poszliśmy w głąb korytarza. Krystian zatrzymał się przed jednymi z drzwi i wyjął z kieszeni jakieś klucze, którymi otworzył drzwi. Przepuścił mnie pierwszą i wszedł zaraz za mną, zapalił światło i zobaczyłam pięknie urządzone mieszkanie.

-Dlaczego mnie tu przywiozłeś?

-Chciałaś wiedzieć gdzie spędzałem każdą wolną chwilę, więc proszę.

-Do, kogo należy to mieszkanie?

-Jakiś czas temu kupiłem je z myślą o nas i naszej przyszłości. Wymagało generalnego remontu i urządzenia.

Nie wiedziałam, co mu odpowiedzieć. Naskakiwałam na niego i wszystko wygarniałam, a on po prostu chciał zrobić mi niespodziankę i to jeszcze, jaką. W ciszy obejrzałam każde pomieszczenie, w sypialni na komodzie stały nasze zdjęcia, na, których byliśmy tacy szczęśliwi i uśmiechnięci. Czułam jak pod powiekami zbierają mi się łzy. Spojrzałam na Krystiana, który ciągle patrzył na mnie wzrokiem pozbawionym, jakich kol wiek uczuć.

-Co z nami się stało? -zapytałam półszeptem patrząc ciągle mu w oczy.

-Pogubiliśmy się i widocznie nasz związek został wystawiony na próbę. Teraz tylko pytanie, czy przetrwamy to wszystko?

-Ja jestem w stanie walczyć o nas i to, co było kiedyś. Kocham cię i nie zmieni tego kilka kłótni i niedomówień. Ale, czy ty chcesz też walczyć?

-To z tobą wiążę swoją przyszłość, więc na pewno tak szybko się nie poddam.