A ten rozdział dedykuje dla mojej kochanej przyjaciółki Sandry.:*

Moja tajemnica 32

Weszłam do naszego pokoju, a Krystian leżał na łóżku na wznak i wpatrywał się w sufit.

-Cześć kochanie.

-Gdzie byłaś?

-Też się cieszę, że cię widzę.

-Zadałem pytanie.

-Oprowadzałam kolegę po mieście.

-Kolegę, a może już kogoś znalazłaś na moje miejsce?

-O, co ci chodzi? To ty mnie zostawiasz na całe dnie samą i ciągle powtarzasz, że to dla mojego dobra.

-I to jest powód, żebyś mnie zdradzała?!

-Nie zdradzam cię idioto!! Tak owszem on robił jakieś podchody, ale od razu mu powiedziałam, że mam chłopaka i go kocham!!

Zaczęły mi puszczać nerwy, bo ten debil potocznie nazywany moim chłopakiem bezpodstawnie wysuwa oskarżenia w moją stronę.

-To twoje zdanie.

-Wkurzasz mnie już, a ty niby, co robisz cały dzień? Ok. chodzisz na uczelnię. Ok. pracujesz, a w luce między uczelnią, a pracą prawie nigdy nie ma cię w domu. To może ty mnie zdradzasz, co?!

Zobaczyłam w jego oczach furię i nie wiedziałam, czym ona jest spowodowana.

-Ubieraj się wychodzimy.

-Nigdzie z tobą nie idę.

-Ok.

Krystian złapał mnie w pół i przewiesił przez swoje ramię. W przedpokoju narzucił na mnie kurtkę.

-Lisa zrób coś!