Mezalians codziennych westchnień

"Człowieku, czy Ty k***a jesteś normalny ? "

Ha, kurde rozbawiło mnie to zdanie wiecie... Zacząłem się nagle nad tym głęboko zastanawiać. Bo czym jest ta "normalność" i czy akurat ja musze być "normalny". I wiecie co ? Brzydze się normalnością...

Normalność to przeciętność (lecz przeciętność to też nie jest rzecz zła !), normalność to szarość, nikłość... A tak na prawde świat zmusza nas do tego, żebyśmy byli "normalni", żebyśmy się podporządkowali panującym trendom, żebyśmy nie wybijali się ponad przeciętność. Abstrahuje tu od anarchii (bo nie o to mi chodzi) i  od podejścia typu - kup pan ten przyrząd do ciała, wyrzeźb muskuły i wyróżniaj się spośród innych - bo głębiej patrząc to jest odmiana normalności...

Norma jest pojmowana przez każdego troche inaczej. Dla jednego normalne jest to, że wypije po dwa piwa dziennie - dla drugiego to już alkoholizm. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Powiedziałbym, że jeszcze od środowiska w jakim żyjemy. Tyle, że musimy pamiętać - to my podejmujemy decyzje i sposób percepcji zależy od nas samych.

Czemu mam się nie śmiać z wielu rzeczy ? Czemu musze być na topie ? Czemu musze sobie kupić najnowszy plecak / buty / samochód żeby być docenianym ? Czemu musze wypić tyle alkoholu co moi kumple ? Czemu mam nie wierzyć ?

Czy pajacowanie i oszukiwanie rzeczywistości to - normalność ?

Ja pie****e taką normalność.

Dla tego własnie nie jestem normalny.

Jakoś długo zbierałem się żeby napisać tą notkę, i widze w niej sam haos... Zgubiłem po drodze myśl przewodnią, ale nie ma co zmieniać.

Co by powiedzieć jeśli chodzi o mnie.

Zewnętrznie: Nie jest źle

Wewnętrznie: Miazga

Zastanawiam się skąd bierze sie ten stan. Próbuje sam siebie zrozumieć... Wiem tylko, że zacząłem popełniać więcej błędów niż to miało do tej pory miejsce.

Po prostu... to już za długo trwa...