Requiem

Powiem bez ogródek - Cierpie, cierpie tak jak jeszcze nigdy do tej pory nie cierpiałem. Nigdy jeszcze Tak nie bolało, nigdy w życiu jeszcze tego nie czułem. Po prostu czuje się bezradny.

I znowu pierwsze co robie, to wole to napisać tu, niż komuś powiedzieć to na żywo.... Boje się słów ? Boje się niezrozumienia ? A może po prostu dobrze mi z tym że cierpie...

Nie wiem, i nie nie znam na to odpowiedzi. Nie te pytania spędzają mi sen z powiek, a inne, które są gorące jak rozgrzana stal, takie pytania, które gdy je zadaje nie dają odpowiedzi, a rodzą nowe, takie pytania na które nawet jeśli w jakimś stopniu sobie odpowiem są ciężarem.

Mówie teraz górnolotnie - cierpie... Hmm pewnie znajdzie się niewiarygodna liczba ludzi która ma na prawde większe powody do tego by nazwać swój stan Cierpieniem, ale choć raz będe egoistą, i i tak dalej o tym będe mówił.

Idę spać z tymi samymi myślami - codziennie. Codziennie bije się z nimi godzinami, chce płakać i nie umiem. To jabym nad sercem miał wielki dzban z wrzącym żelazem, który wylewany jest co chwile, na nowo, jeszcze raz i jeszcze raz ! Bez końca. Wstaje z tymi samymi myślami - i tylko zajęcia na studiach pozwalają mi zapomnieć. Może dla tego zacząłem tak dużo tam przesiadywać... Nie mogę po prostu zostać sam ze sobą.

Wiele kroków już przeszedłem sam z myślami i różańcem w ręku, bo tylko tam mogłem szukać ukojenia. Nie zawiodłem się na tym, ale ból i tak powraca.

Nie potrafie zapomnieć, nie potrafie nie mieć uczuć (i tu się ciesze, bo jeszcze niedawno zakładałem inaczej - całe szczęście okazało się, że jest inaczej), nie potrafie też płakać (jak dotąd) co by mi może ułatwiło troche sprawe, co gorsza nie potrafie powoli patrzeć w lustro, nie potrafie wstawać z innymi myślami każdego dnia, nie potrafie też w 100% ukrywać że wszystko jest dobrze.

Nawet kurwa nie mam z kim porozmawiać !

Cieniem uśmiechu mieni się ta twarz
Nie widząc nadziei ni wiary w radosny koniec
Parszywym losem więc staje się czas
Chcąc ostrzem ułudy serca sedna dociec

Nie wiem co chce, na prawde. Czy zapomnieć, czy szukać ukojenia, czy walczyć, czy sie poddać. Widzę tylko nieodpartą potrzebę na Requiem...

Requiem dla myśli, Requiem dla duszy....