##

To będzie wpis, który zostanie najświeższym wpisem przez jakiś czas. Stanę się pogromcą czasu i nie będę miała go za wiele,aby wpisać tu kilka słów. Jutro będę już w moim miejscu. Czekałam na nie ponad 3 lata. Chociaż trochę zaciągnę się tym szczęściem przekraczając granicę. Mój kraj jest piękny, zawsze będzie mój, ale jednak ciągnie mnie tam niczym magnetyczne plusy i minusy. Za dużo złego się tu wydarzyło i nie chcę w tym tkwić. Wiem,ze nie zapomnę na zawsze,ale chociaż nie będę o tym myśleć. Chciałabym być wkońcu szczęśliwa, puścić to wszystko,co tak boli w niebo jak te motyle ze zdjęcia. Te wszystkie troski i żale niech lecą gdzie tylko się da i rozpłyną się jak dym w powietrzu. Może już nie usłyszę jakie smutne mam oczy,a bardziej ,że znowu iskrzą. Chociaż to nigdy już nie będzie ten sam błysk. Łudzę się,ze przez to,że będę mieć mały zapierdziel w pracy nie będę miała czasu myśleć, wspominać, ale pewnie nastanie taka chwila,że będę myśleć tylko o tym wszystkim i Tobie. Nie tak miało być... 

Dziś przeczytałam mega mądre słowa - >  " LUDZIE ZOSTALI STWORZENI DO TEGO,BY BYĆ KOCHANI, A RZECZY DO TEGO, ABY BYĆ UŻYWANE.POWODEM ,PRZEZ KTÓRY NA ŚWIECIE PANUJE CHAOS JEST TO,ŻE RZECZY SĄ KOCHANE ,A LUDZIE UŻYWANI." Jakie to prawdziwe i tak bardzo moje. 

Chciałam ja,

potem Ty,

potem chcialiśmy razem,

potem zrobiło się płytko,

przestałeś chcieć Ty,

a ja...

zostałam przy swoim do tej pory...

Tyle.