Cień mroku niepewny

Mroczny jest cień, gdzie Wargul śpi Mokry, czarny jak tusz. Dzwon smutno dzwoni: raz – dwa – trzy, Gdy w bagnie toniesz już. Utoniesz w mule, o niebaczny! Gdy stukasz do drzwi. Gargulców uśmiech coś dziwaczny, Ten sekret zdradza ci. Nad zgniłej rzeki korytem Płaczące wierzby śpią. Padlinożerne stwory skryte O swych ofiarach śnią. Za górami Merlok, za najdalszą z dróg, W ponurej dolinie czyha smętny wróg. Nad brzegiem bajora, gdzie zamiera wiatr Bez słońca i gwiazd – to Warguli świat. A w lochu tam, gdzie Wargul śpi, Wilgoć i mrok, i chłód. W mdłym blasku świecy złoto lśni I syci bogactw głód. Z sufitu – kap! – wilgotne łzy Na mokry kapią mur, A gdy zastukasz do ich drzwi Słyszysz kroków szur – szur. Przez szparę ich nieśmiały wzrok I czujne dłonie dwie. Gdy skończą, w czarnym worku w mrok Uniosą kości twe. Za górami Merlok, za najdalszą z dróg, Gdzie pajęczyn kotary i bagienny smród, Przez puszczę mokrych drzew, zimną lęku nić, Tam znajdziesz Warguli, by ich strawą być.